Jesteś w: Granica

Wartości artystyczne „Granicy” Nałkowskiej

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

Powieść „Granica” Zofii Nałkowskiej - utwór uznany za arcydzieło i zaliczany do kanonu literatury polskiej – ma wiele atutów.
Po pierwsze, rozpoczyna się zdaniem informującym o śmierci głównego bohatera, co w czasach tradycyjnej powieści realistycznej było rozumiane jak zwrot w kierunku literatury awangardowej. Nie każdy widział w zastosowaniu inwersji czasowej możliwość wydobycia z opowiadanej historii nowych znaczeń, szansę na odszukanie odpowiedzi nie o dalsze perypetie postaci wiodącej, lecz o przyczyny, jakie ją doprowadziły do decyzji o samobójstwie.

Kolejnym argumentem, świadczącym o ogromnej wartości artystycznej „Granicy”, jest uwypuklenie w z pozoru nieskomplikowanym romansidle problemów filozoficzno-egzystencjalnych, dotykających każdego człowieka. Zagadnienie tytułowej granicy zostało zanalizowane w powieści w odniesieniu do moralności, obyczajowości, społeczeństwa, ludzkiej psychiki oraz do filozofii.

Artyzm pióra Nałkowskiej widać także w nakreśleniu kilkunastu wątków motywów, współgrających ze sobą idealnie i uzupełniających się wzajemnie. Mamy w powieści zatem motyw małżeństwa, starości, domu, miłości, kariery, samobójstwa, zdrady, władzy, matki, szaleństwa, dojrzewania, dworku szlacheckiego oraz choroby. Ich paralelizm sprawia, że fabuła utworu jest niezwykle spójna.

Powodami zaliczenia „Granicy” do kręgu kanonu polskiej literatury są także między innymi: bogata symbolika dzieła (kamienica Kolichowskiej odwzorowanie społecznych zależności), sposób kreowania bohaterów (trójka tytułowych bohaterów – mimo dążenia do autonomiczności i wolności - popełnia błędy rodziców), warstwa filozoficzna, psychologiczna oraz obyczajowa dzieła (Nałkowska nakreśliła obraz międzywojennego społeczeństwa, podzielonego na szlachtę i mieszczaństwo).



  Dowiedz się więcej