Jesteś w:
Biografie
Adam Bernard Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 roku w Zosiu lub w Nowogródku. Był synem adwokata Mikołaja Mickiewicza wywodzącego się ze szlacheckiej rodziny (herbu Poraj) i Barbary z domu Majewskiej, córki ekonoma. Małżeństwo miało w sumie czterech synów.
Rodzina nie należała do najbogatszych, dlatego też Adam uczęszczał do powiatowej szkoły dominikanów w Nowogródku. Przyszły wieszcz nie był wzorowym uczniem. Głównie z powodu słabego zdrowia i licznych nieobecności powtarzał trzecią i piątą klasę. W wieku jedenastu lat zaczął pisać wiersze, które także nie wybijały się ponad przeciętność.
W 1812 roku zmarł ojciec Adama, co jeszcze bardziej pogrążyło rodzinę Mickiewiczów w biedzie. W 1815 roku początkujący poeta dostał się na Uniwersytet Stefana Batorego w Wilnie, gdzie zamierzał kształcić się na nauczyciela. Zetknął się tam z wybitnymi profesorami, którzy ukształtowali jego światopogląd i obdarzyli go wielką wiedzą. Młody Mickiewicz prowadził aktywne życie studenckie, czego przejawem było przynależenie do Towarzystwa Filomatów (Miłośników Nauki) czy Towarzystwa Filaretów (Miłośników Cnoty) – dwóch tajnych organizacji spiskowych o charakterze narodowym.
W 1819 roku rozpoczął praktykę nauczycielską w szkole powiatowej w Kownie. W 1923 roku został aresztowany po tym, jak władze carskie odkryły działalność filomatów i filaretów. Mickiewicz został uwięziony w Wilnie, a następnie zesłany w głąb Rosji. Pięć lat spędzonych w takich miastach jak Petersburg, Odessa czy Moskwa okazały się dla poety okresem bardzo ważnym z artystycznego punktu widzenia. Zyskał wówczas uznanie i szacunek na rosyjskich salonach dzięki swoim niecodziennym umiejętnościom poetyckim. Z drugiej jednak strony czuł się więźniem, mimo iż nie nosił kajdan. Zakaz powrotu do ojczyzny był dla niego bardzo surową i dotkliwą karą. W Rosji obracał się w kręgach przyszłych dekabrystów, zaprzyjaźnił się między innymi z samym Aleksandrem Puszkinem. W tym okresie powstały takie dzieła Mickiewicza jak „Sonety”, „Konrad Wallenrod” czy „Dziady – część III”.
Po zakończeniu wyroku w 1829 roku Mickiewicz przez dwa lata podróżował po Europie ciesząc się wolnością. Bywał w takich miastach jak Berlin, Drezno, Praga, Weimar, Bonn, Wenecja, Florencja, Rzym, Neapol, Genewa. Na wiadomość o wybuchu powstania listopadowego postanowił powrócić do ojczyzny.
Dotarł do Polski dopiero w sierpniu 1931 roku, kiedy klęska powstania była już tylko kwestią czasu. Mickiewicz postanowił osiąść na jakiś czas w Wielkopolsce. Po krótkim czasie wyjechał do Drezna, skąd udał się do Paryża. Więcej do Polski już nie wrócił. W stolicy Francji działał aktywnie w środowisku emigracyjnym.
W 1834 roku ożenił się z Celiną Szymanowską (małżeństwo zaowocowało szóstką potomstwa). Mickiewicz zaangażował się w działalność publicystyczną i naukową. Jako profesor wykładał literaturę łacińską między innymi na uniwersytecie w Lozannie, a w 1840 roku został dyrektorem katedry języków słowiańskich renomowanej College de France w Paryżu. Z czasem przez swoją fascynację towianizmem został jednak odsunięty przez władze uczelni od sprawowania tego wysokiego stanowiska.
Kolejnym impulsem do podjęcia działania była dla Mickiewicza Wiosna Ludów z 1848 roku. Wówczas wyjechał do Włoch, by tam stworzyć legion polski, lecz próba ta ostatecznie się nie powiodła. Po powrocie do Paryża założył pismo „Trybuna Ludów”.
Wydarzeniem historycznym, z którym wiązał wielkie nadzieje na odzyskanie niepodległości przez Polskę był wybuch wojny pomiędzy Francją Napoleona III a Anglią i Rosją w 1854 roku. W tym samym roku zmarła żona Mickiewicza, a rok później zdecydował się on pozostawić dzieci w Paryżu i udać się do Konstantynopola w Turcji, aby utworzyć tam polskie oddziały, które miałyby wesprzeć Francuzów w walce z Rosją.
strona: - 1 - - 2 -
Adam Mickiewicz - biografia
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimAdam Bernard Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 roku w Zosiu lub w Nowogródku. Był synem adwokata Mikołaja Mickiewicza wywodzącego się ze szlacheckiej rodziny (herbu Poraj) i Barbary z domu Majewskiej, córki ekonoma. Małżeństwo miało w sumie czterech synów.
Rodzina nie należała do najbogatszych, dlatego też Adam uczęszczał do powiatowej szkoły dominikanów w Nowogródku. Przyszły wieszcz nie był wzorowym uczniem. Głównie z powodu słabego zdrowia i licznych nieobecności powtarzał trzecią i piątą klasę. W wieku jedenastu lat zaczął pisać wiersze, które także nie wybijały się ponad przeciętność.
W 1812 roku zmarł ojciec Adama, co jeszcze bardziej pogrążyło rodzinę Mickiewiczów w biedzie. W 1815 roku początkujący poeta dostał się na Uniwersytet Stefana Batorego w Wilnie, gdzie zamierzał kształcić się na nauczyciela. Zetknął się tam z wybitnymi profesorami, którzy ukształtowali jego światopogląd i obdarzyli go wielką wiedzą. Młody Mickiewicz prowadził aktywne życie studenckie, czego przejawem było przynależenie do Towarzystwa Filomatów (Miłośników Nauki) czy Towarzystwa Filaretów (Miłośników Cnoty) – dwóch tajnych organizacji spiskowych o charakterze narodowym.
W 1819 roku rozpoczął praktykę nauczycielską w szkole powiatowej w Kownie. W 1923 roku został aresztowany po tym, jak władze carskie odkryły działalność filomatów i filaretów. Mickiewicz został uwięziony w Wilnie, a następnie zesłany w głąb Rosji. Pięć lat spędzonych w takich miastach jak Petersburg, Odessa czy Moskwa okazały się dla poety okresem bardzo ważnym z artystycznego punktu widzenia. Zyskał wówczas uznanie i szacunek na rosyjskich salonach dzięki swoim niecodziennym umiejętnościom poetyckim. Z drugiej jednak strony czuł się więźniem, mimo iż nie nosił kajdan. Zakaz powrotu do ojczyzny był dla niego bardzo surową i dotkliwą karą. W Rosji obracał się w kręgach przyszłych dekabrystów, zaprzyjaźnił się między innymi z samym Aleksandrem Puszkinem. W tym okresie powstały takie dzieła Mickiewicza jak „Sonety”, „Konrad Wallenrod” czy „Dziady – część III”.
Po zakończeniu wyroku w 1829 roku Mickiewicz przez dwa lata podróżował po Europie ciesząc się wolnością. Bywał w takich miastach jak Berlin, Drezno, Praga, Weimar, Bonn, Wenecja, Florencja, Rzym, Neapol, Genewa. Na wiadomość o wybuchu powstania listopadowego postanowił powrócić do ojczyzny.
Dotarł do Polski dopiero w sierpniu 1931 roku, kiedy klęska powstania była już tylko kwestią czasu. Mickiewicz postanowił osiąść na jakiś czas w Wielkopolsce. Po krótkim czasie wyjechał do Drezna, skąd udał się do Paryża. Więcej do Polski już nie wrócił. W stolicy Francji działał aktywnie w środowisku emigracyjnym.
W 1834 roku ożenił się z Celiną Szymanowską (małżeństwo zaowocowało szóstką potomstwa). Mickiewicz zaangażował się w działalność publicystyczną i naukową. Jako profesor wykładał literaturę łacińską między innymi na uniwersytecie w Lozannie, a w 1840 roku został dyrektorem katedry języków słowiańskich renomowanej College de France w Paryżu. Z czasem przez swoją fascynację towianizmem został jednak odsunięty przez władze uczelni od sprawowania tego wysokiego stanowiska.
Kolejnym impulsem do podjęcia działania była dla Mickiewicza Wiosna Ludów z 1848 roku. Wówczas wyjechał do Włoch, by tam stworzyć legion polski, lecz próba ta ostatecznie się nie powiodła. Po powrocie do Paryża założył pismo „Trybuna Ludów”.
Wydarzeniem historycznym, z którym wiązał wielkie nadzieje na odzyskanie niepodległości przez Polskę był wybuch wojny pomiędzy Francją Napoleona III a Anglią i Rosją w 1854 roku. W tym samym roku zmarła żona Mickiewicza, a rok później zdecydował się on pozostawić dzieci w Paryżu i udać się do Konstantynopola w Turcji, aby utworzyć tam polskie oddziały, które miałyby wesprzeć Francuzów w walce z Rosją.
strona: - 1 - - 2 -
| Dowiedz się więcej | |