Jesteś w:
Dżuma
Znając ateistyczne poglądy Alberta Camusa należałoby przypuszczać, że w jego najsłynniejszej powieści nie znajdziemy wiele na temat Boga, a przynajmniej nic pozytywnego. Jednak wielkość Francuskiego pisarza polegała między innymi na tym, że miał otwarty i tolerancyjny umysł. Zamiast potępiać myśl chrześcijańską Camus postanowił wdać się z nią w merytoryczną polemikę, nie unikając pokazywania jej również pozytywnych cech. Jak możemy przeczytać w pracy „Siedem esejów o Albercie Camusie” autorstwa Thomasa Mertona: „Ta książka to protest przeciwko wszystkim formom biernego podda¬nia się nieszczęściu i brakowi znaczenia. To sprzeciw wobec biernej akceptacji wyobcowania. Jest on jawnie niereligijny. Camus nazwał nawet Dżumę «najbardziej anty chrześcijańską» spośród swoich książek. Jednakże pisarz był zarazem zbyt uczciwy i zbyt skromny, by być w swym stosunku do religii skostniałym doktrynerem”.
Z pewnością autor zaatakował dogmatyczne podejście do religii. Taką właśnie postawę reprezentuje na początku ojciec Paneloux. Polegała ona na biernym, wręcz ślepym, przyjmowaniu wszystkiego, co zsyła nam Bóg bez jakiekolwiek sprzeciwu. Jezuita przyjął dość proste założenie, że dżuma jest karą za zesłaną przez Stwórcę na swój niewierny lud. Zakonnik grzmiał wówczas na zgromadzonych wiernych: „Sądziliście, że wystarczy wam odwiedzać Boga w niedzielę, abyście byli panami waszych dni. Myśleliście, że kilka razy klęknąwszy, zapłacicie mu dość za waszą zbrodniczą beztroskę. Ale Bóg nie jest letni. (…) Bóg, który tak długo pochylał nad ludźmi tego miasta twarz pełną litości, zmęczony czekaniem, zawiedziony w swej wiekuistej nadziei, odwrócił oczy. Pozbawieni światła bożego, na długo znaleźliśmy się w ciemnościach dżumy!”. Widzimy więc, że Paneloux przedstawiał Stwórcę jako kogoś surowego i mściwego, z którego decyzjami musimy się pogodzić. Przekonywał, że jeżeli Bóg uważał, iż mieszkańcy miasta zasłużyli na karę, to tak musi być.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -
Motyw Boga i religii w „Dżumie”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimZnając ateistyczne poglądy Alberta Camusa należałoby przypuszczać, że w jego najsłynniejszej powieści nie znajdziemy wiele na temat Boga, a przynajmniej nic pozytywnego. Jednak wielkość Francuskiego pisarza polegała między innymi na tym, że miał otwarty i tolerancyjny umysł. Zamiast potępiać myśl chrześcijańską Camus postanowił wdać się z nią w merytoryczną polemikę, nie unikając pokazywania jej również pozytywnych cech. Jak możemy przeczytać w pracy „Siedem esejów o Albercie Camusie” autorstwa Thomasa Mertona: „Ta książka to protest przeciwko wszystkim formom biernego podda¬nia się nieszczęściu i brakowi znaczenia. To sprzeciw wobec biernej akceptacji wyobcowania. Jest on jawnie niereligijny. Camus nazwał nawet Dżumę «najbardziej anty chrześcijańską» spośród swoich książek. Jednakże pisarz był zarazem zbyt uczciwy i zbyt skromny, by być w swym stosunku do religii skostniałym doktrynerem”.
Z pewnością autor zaatakował dogmatyczne podejście do religii. Taką właśnie postawę reprezentuje na początku ojciec Paneloux. Polegała ona na biernym, wręcz ślepym, przyjmowaniu wszystkiego, co zsyła nam Bóg bez jakiekolwiek sprzeciwu. Jezuita przyjął dość proste założenie, że dżuma jest karą za zesłaną przez Stwórcę na swój niewierny lud. Zakonnik grzmiał wówczas na zgromadzonych wiernych: „Sądziliście, że wystarczy wam odwiedzać Boga w niedzielę, abyście byli panami waszych dni. Myśleliście, że kilka razy klęknąwszy, zapłacicie mu dość za waszą zbrodniczą beztroskę. Ale Bóg nie jest letni. (…) Bóg, który tak długo pochylał nad ludźmi tego miasta twarz pełną litości, zmęczony czekaniem, zawiedziony w swej wiekuistej nadziei, odwrócił oczy. Pozbawieni światła bożego, na długo znaleźliśmy się w ciemnościach dżumy!”. Widzimy więc, że Paneloux przedstawiał Stwórcę jako kogoś surowego i mściwego, z którego decyzjami musimy się pogodzić. Przekonywał, że jeżeli Bóg uważał, iż mieszkańcy miasta zasłużyli na karę, to tak musi być.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -