Jesteś w: Dżuma

Pozostali bohaterowie powieści Dżuma

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

Żona doktora Rieux – była piękną i ciężko chorą kobieta. Zły stan zdrowia zmusił ją do wyjazdu do sanatorium. Opuszczenie miasta przed wybuchem epidemii nie uchroniło jej jednak przed śmiercią. W dniu rozstania na dworcu kolejowym widziała się po raz ostatni z mężem, który tak ją wówczas opisał: „(...) ta twarz trzydziestoletnia, mimo śladów choroby, była wciąż twarzą młodości, może dzięki owemu uśmiechowi, który górował nad resztą”. W ich małżeństwie nie układało się najlepiej, ponieważ całkowicie pochłonięty pracą mąż nie miał dla niej czasu. W obliczu rozłąki Rieux uświadomił sobie jak bardzo ją kochał i obiecał jej, że po powrocie zaczną wszystko od początku. Niestety kobieta zmarła w sanatorium.

Pani Rieux – „Była to mała kobieta o włosach przyprószonych srebrem, o oczach czarnych i łagodnych”, pisał o niej doktor. Matka głównego bohatera, przybyła do Oranu kila dni po wyjeździe jego żony, aby opiekować się mieszkaniem do jej powrotu. Nie odegrała wielkiej roli w walce z epidemią, ale jej obecność, spokój i troska pozytywnie wpływały na doktora. Pani Rieux szczególnie blisko zaprzyjaźniła się z Jeanem Tarrou. To właśnie ona czuwała razem z synem nad mężczyzną podczas jego zmagań ze śmiertelną chorobą.

Doktor Richard – był sekretarzem generalnym syndykatu lekarzy w Oranie. Cieszył się dużym autorytetem środowiska lekarskiego. To on początkowo nie chciał zgodzić się z Rieux, że miasto stoi w obliczu epidemii dżumy. Jego asekuranckie podejście do sprawy kosztuje życie kilkuset mieszkańców Oranu. Wreszcie głównemu bohaterowi udało się go nakłonić do podjęcia właściwych procedur w walce z zarazą. Doktor Richard sporządzał cotygodniowe raporty statystyczne, dzięki którym możliwe było obserwowanie rozwoju epidemii. Mężczyzna podzielił los Jeana Tarrou. Był jedną z ostatnich ofiar wycofującej się już dżumy.

Doktor Castel – był serdecznym przyjacielem Bernarda Rieux. To on pierwszy zaczął głośno mówić, że w mieście wybuchła epidemia dżumy, lecz nikt, poza głównym bohaterem, nie chciał mu uwierzyć. Razem z Rieux bezskutecznie usiłowali zmusić władze miasta do wprowadzenia stanu wyjątkowego. Doktor Castel walnie przyczynił się do pokonania epidemii. Opracował szczepionkę na bazie mikroba dżumy, dzięki której pod koniec trwania zarazy udało się uratować wielu mieszkańców Oranu.

Sędzia śledczy Othon – był szanowanym przedstawicielem systemu sprawiedliwości w Oranie. Jednak nie wzbudzał wśród mieszkańców przyjaznych odczuć, wręcz przeciwnie wiele osób bało się go. Mężczyzna bardzo poważnie traktował sprawowany przez siebie urząd i nawet w sytuacjach prywatnych, kiedy widywano go ze swoją rodziną, postępował zgodnie z zaleceniami i przepisami. Sędzia był ojcem dwójki dzieci, które traktował tresowane psy.

Jean Tarrou zwrócił na niego uwagę w hotelowej restauracji. W swoich zapiskach umieścił następujący opis sędziego: „(…) jest wysokim, chudym mężczyzną ubranym na czarno, w sztywnym kołnierzyku. Środek czaszki ma łysy, a z prawej i lewej kępki siwych włosów. Małe, okrągłe i ostre oczy, cienki nos i wąskie usta nadają mu wygląd dobrze wychowanej sowy”.

Sędzia śledczy budził strach wszystkich mieszkańców miasta, którzy mieli przed nim coś do ukrycia. Panicznie obawiał się go zwłaszcza Cottard. Othon przez pierwsze tygodnie trwania epidemii zachowywał się jakby był na służbie, wciąż zachowywał czujność i przestrzegał obywateli, by nie przekraczali prawa.

W postaci tej zaszła bardzo widoczna zamiana po tym, jak stracił synka. Mężczyzna znajdował się wówczas w obozie izolacyjnym zorganizowanym na stadionie. Początkowo całkowicie się załamał i zaniedbał. Wkrótce jednak otrząsnął się i wstąpił do formacji sanitarnych doktora Rieux. Na własne życzenie powrócił do obozu na stadionie, aby objąć tam funkcję pracownika administracyjnego. Sędzia Othon zmarł jako jedna z ostatnich ofiar dżumy.

Filip – synek sędziego śledczego Othona. Był pierwszym chorym, na którym Rieux zdecydował się sprawdzić działanie serum opracowanego przez doktora Castela. Próba okazała się nieudana, a chłopczyk zmarł po prawdziwych katuszach. Świadkami jego śmierci byli wszyscy główni bohaterowie powieści i na każdym z nich wywarła ona wielki wpływ. Nawet ojciec Paneloux pod jej wpływem zbuntował się przeciwko swoim wcześniejszym przekonaniom.
strona:   - 1 -  - 2 - 



  Dowiedz się więcej