Jesteś w:
Dżuma
Epidemia wymusiła na mieszkańcach miasta drastyczną zamianę w ceremoniale chowania zmarłych. Początkowo główną cechą pogrzebów był pośpiech, z jakim je odprawiano. Wszelkie formalności związane z pochówkiem zostały uproszczone do granic możliwości. Szybko wszystkie ceremonie przestały różnić się od siebie. Z czasem jednak rozwój epidemii doprowadził do sytuacji braku trumien i miejsc na cmentarzu. Prefektura ze względów bezpieczeństwa zakazała rodzino zmarłych uczestniczenia w pochówku. Na skraju miejskiej nekropolii powstały dwa wielkie doły, które służyły jako masowe mogiły. Jeden przeznaczony był dla mężczyzn, drugi dla kobiet. Wkrótce jednak zaprzestano przestrzegać tej zasady płci i chowano zwłoki tam, gdzie było miejsce. Wielu grabarzy i sanitariuszy przypłaciło pracę przy zwłokach własnym zdrowiem i życiem. Władze miejskie zostały zmuszone do tego, by palić ciała zmarłych w krematorium. Pod osłoną nocy tramwaje wyładowane zwłokami zmierzały do fabryki poza miastem, gdzie znajdował się wystarczająco duży piec, by je pomieścić.
Doktor Castel, przyjaciel Berarda Rieux, dniami i nocami pracował nad szczepionką przeciwko dżumie. Wydawało się, że jego badania zakończą się sukcesem, kiedy za sprawą zastrzyku wyraźnie poprawił się stan zdrowia pewnego chłopca. Niestety lek przedłużył życie dziecka zaledwie o jeden dzień. Śmierć synka sędziego Othona wstrząsa nie tylko Rieux i jego przyjaciółmi, ale i samym ojcem Penelaux, który również dołączył do oddziałów sanitarnych.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
„Dżuma” - streszczenie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimEpidemia wymusiła na mieszkańcach miasta drastyczną zamianę w ceremoniale chowania zmarłych. Początkowo główną cechą pogrzebów był pośpiech, z jakim je odprawiano. Wszelkie formalności związane z pochówkiem zostały uproszczone do granic możliwości. Szybko wszystkie ceremonie przestały różnić się od siebie. Z czasem jednak rozwój epidemii doprowadził do sytuacji braku trumien i miejsc na cmentarzu. Prefektura ze względów bezpieczeństwa zakazała rodzino zmarłych uczestniczenia w pochówku. Na skraju miejskiej nekropolii powstały dwa wielkie doły, które służyły jako masowe mogiły. Jeden przeznaczony był dla mężczyzn, drugi dla kobiet. Wkrótce jednak zaprzestano przestrzegać tej zasady płci i chowano zwłoki tam, gdzie było miejsce. Wielu grabarzy i sanitariuszy przypłaciło pracę przy zwłokach własnym zdrowiem i życiem. Władze miejskie zostały zmuszone do tego, by palić ciała zmarłych w krematorium. Pod osłoną nocy tramwaje wyładowane zwłokami zmierzały do fabryki poza miastem, gdzie znajdował się wystarczająco duży piec, by je pomieścić.
Doktor Castel, przyjaciel Berarda Rieux, dniami i nocami pracował nad szczepionką przeciwko dżumie. Wydawało się, że jego badania zakończą się sukcesem, kiedy za sprawą zastrzyku wyraźnie poprawił się stan zdrowia pewnego chłopca. Niestety lek przedłużył życie dziecka zaledwie o jeden dzień. Śmierć synka sędziego Othona wstrząsa nie tylko Rieux i jego przyjaciółmi, ale i samym ojcem Penelaux, który również dołączył do oddziałów sanitarnych.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -