Jesteś w:
Pan Tadeusz
Pomijając fakt, że tęsknota za Litwą była głównym czynnikiem motywującym Mickiewicza do napisania „Pana Tadeusza”, to cały utwór przesiąknięty jest wręcz nostalgiczną atmosferą. Poeta urodził się i wychował w Nowogródku na Litwie, miejscu o niezwykłej urodzie, gdzie ludzie żyli w zgodni i harmonii ze sobą i otaczającą ich naturą. Mickiewicz spędził tam beztroskie dzieciństwo, które na zawsze zapisało się w jego pamięci jako czas szczęścia i radości.
Przebywając w Paryżu, na emigracji, w otoczeniu Polaków, którzy uciekli od obowiązku walki w powstaniu listopadowym, którzy obrzucali się nawzajem obelgami, kłócili się ze sobą, za nic w świecie nie mieli zamiaru się zjednoczyć i wesprzeć dążenia niepodległościowe ojczyzny. Nic więc dziwnego, że tęsknota za czasami, kiedy wszystko było proste, oczywiste, pełne piękna, beztroski, harmonii zmusiła Mickiewicza do napisania sielankowego utworu, dzięki któremu chociaż w wyobraźni powróci do „kraju lat dziecinnych”.
Wspominana z rozrzewnieniem przez poetę Litwa była krajem małym i ubogim, ale szczęśliwym. Działo się tak głównie za sprawą wspaniałych ludzi, którzy ją zamieszkiwali. Mickiewicz z wyraźną nostalgią wspomina najbliższą rodzinę: „Matka, bracia, krewni!”. Stworzona przez niego piękna wizja kraju, w którym wszyscy wzajemnie się kochają i szanują była oczywiście wyidealizowana, ale przez to wydawała się jeszcze bardziej odległa i bezpowrotnie stracona.
Poza ludźmi, rodziną, Mickiewicz tęsknił także za polskością, która wyrażała się w pielęgnowaniu tradycji i obyczajów. Uważał te czynniki za decydujące w procesie kształtowania świadomości narodowej. Były one dla niego na równi tak ważne, jak ojczysty język.
„Pan Tadeusz” jako wyraz tęsknoty Mickiewicza za ojczyzną
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimPomijając fakt, że tęsknota za Litwą była głównym czynnikiem motywującym Mickiewicza do napisania „Pana Tadeusza”, to cały utwór przesiąknięty jest wręcz nostalgiczną atmosferą. Poeta urodził się i wychował w Nowogródku na Litwie, miejscu o niezwykłej urodzie, gdzie ludzie żyli w zgodni i harmonii ze sobą i otaczającą ich naturą. Mickiewicz spędził tam beztroskie dzieciństwo, które na zawsze zapisało się w jego pamięci jako czas szczęścia i radości.
Przebywając w Paryżu, na emigracji, w otoczeniu Polaków, którzy uciekli od obowiązku walki w powstaniu listopadowym, którzy obrzucali się nawzajem obelgami, kłócili się ze sobą, za nic w świecie nie mieli zamiaru się zjednoczyć i wesprzeć dążenia niepodległościowe ojczyzny. Nic więc dziwnego, że tęsknota za czasami, kiedy wszystko było proste, oczywiste, pełne piękna, beztroski, harmonii zmusiła Mickiewicza do napisania sielankowego utworu, dzięki któremu chociaż w wyobraźni powróci do „kraju lat dziecinnych”.
Wspominana z rozrzewnieniem przez poetę Litwa była krajem małym i ubogim, ale szczęśliwym. Działo się tak głównie za sprawą wspaniałych ludzi, którzy ją zamieszkiwali. Mickiewicz z wyraźną nostalgią wspomina najbliższą rodzinę: „Matka, bracia, krewni!”. Stworzona przez niego piękna wizja kraju, w którym wszyscy wzajemnie się kochają i szanują była oczywiście wyidealizowana, ale przez to wydawała się jeszcze bardziej odległa i bezpowrotnie stracona.
Poza ludźmi, rodziną, Mickiewicz tęsknił także za polskością, która wyrażała się w pielęgnowaniu tradycji i obyczajów. Uważał te czynniki za decydujące w procesie kształtowania świadomości narodowej. Były one dla niego na równi tak ważne, jak ojczysty język.