Jesteś w:
Pan Tadeusz
Adam Mickiewicz w dziele „Pan Tadeusz” użył dwóch konstrukcji płaszczyzny narracyjnej: pierwszo- oraz trzecioosobowej.
Pierwszą widać przede wszystkim w Inwokacji, ale także w zakończeniu i Epilogu:
„Chciałem pominąć, ptak małego lotu,
Pominąć strefy ulewy i grzmotu
I szukać tylko cienia i pogody,
Wieki dzieciństwa, domowe zagrody...”
Drugą odsłoną narratora jest narracja wszechobecna, obiektywna. Opowiadacz jest zatem obserwatorem zdystansowanym wobec świata przedstawionego. Taki typ występuje w pozostałych księgach dzieła, a widać go zwłaszcza w końcowych wersach „Pana Tadeusza”:
„I ja tam z gośćmi byłem, miód i wino piłem,
A com widział i słyszał, w księgi umieściłem” [Ks. XII, 862-863]
Mickiewicz sięgnął także po elementy narracji gawędziarskiej, widocznej przede wszystkim w opowieściach Wojskiego:
„Gdy się pan Wojski dosyć napytał, nabadał,
Na samym końcu dzieje tego dnia powiadał.
»Dobrze, mój Tadeuszu (bo tak nazywano
Młodzieńca, który nosił Kościuszkowskie miano
Na pamiątkę, że w czasie wojny się urodził),
Dobrze, mój Tadeuszu, żeś się dziś nagodził
Do domu, właśnie kiedy mamy panien wiele.
Stryjaszek myśli wkrótce sprawić ci wesele;
Jest z czego wybrać; u nas towarzystwo liczne
Od kilku dni zbiera się na sądy graniczne,
Dla skończenia dawnego z panem Hrabią sporu,
strona: - 1 - - 2 -
Narracja „Pana Tadeusza”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimAdam Mickiewicz w dziele „Pan Tadeusz” użył dwóch konstrukcji płaszczyzny narracyjnej: pierwszo- oraz trzecioosobowej.
Pierwszą widać przede wszystkim w Inwokacji, ale także w zakończeniu i Epilogu:
„Chciałem pominąć, ptak małego lotu,
Pominąć strefy ulewy i grzmotu
I szukać tylko cienia i pogody,
Wieki dzieciństwa, domowe zagrody...”
Drugą odsłoną narratora jest narracja wszechobecna, obiektywna. Opowiadacz jest zatem obserwatorem zdystansowanym wobec świata przedstawionego. Taki typ występuje w pozostałych księgach dzieła, a widać go zwłaszcza w końcowych wersach „Pana Tadeusza”:
„I ja tam z gośćmi byłem, miód i wino piłem,
A com widział i słyszał, w księgi umieściłem” [Ks. XII, 862-863]
Mickiewicz sięgnął także po elementy narracji gawędziarskiej, widocznej przede wszystkim w opowieściach Wojskiego:
„Gdy się pan Wojski dosyć napytał, nabadał,
Na samym końcu dzieje tego dnia powiadał.
»Dobrze, mój Tadeuszu (bo tak nazywano
Młodzieńca, który nosił Kościuszkowskie miano
Na pamiątkę, że w czasie wojny się urodził),
Dobrze, mój Tadeuszu, żeś się dziś nagodził
Do domu, właśnie kiedy mamy panien wiele.
Stryjaszek myśli wkrótce sprawić ci wesele;
Jest z czego wybrać; u nas towarzystwo liczne
Od kilku dni zbiera się na sądy graniczne,
Dla skończenia dawnego z panem Hrabią sporu,
strona: - 1 - - 2 -