Jesteś w:
Pan Tadeusz
Motyw miłości jest najbardziej znaczącym i głównym z wątków epopei Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz”. Choć mamy w dziele wiele jej odmian – miłość do ojczyzny, do bratanka, do stryja, to jednak najważniejszą jest ta miedzy kobietą a mężczyzną.
W utworze odnajdziemy kilka związków miłosnych, z których najistotniejszym z punktu widzenia fabuły jest miłość Jacka Soplicy do Ewy Horeszkówny. Gdy młodzieniec bez pamięci zakochał się w pięknej dziedziczce, jej ojciec stanął na drodze ich szczęścia, przyczyniając się do dramatu trwającego kilka pokoleń. Nie otrzymawszy zgody na ślub, gorliwy i mściwy Jacek zaprzysiągł zemstę na niedoszłym teściu, obwiniając go za niemożność bycia z miłością swojego życia i całe późniejsze nieszczęścia. Dokonawszy zbrodni przywdział habit bernardyna, co nie przeszkodziło mu w tym, by nawet na łożu śmierci myśleć o Ewie.
Drugim znaczącym związkiem w dziele jest dopiero rodzące się uczucie między potomkami Ewy i Jacka, Zosią i Tadeuszem, kończące trwający wiele lat spór między rodami (zapoczątkowany nieszczęśliwą historią ich rodziców).
Miłość tej dwójki była jakże inna od dramatycznej i tragicznej miłości Ewy i Jacka. Tadeusz, chociaż zakochał się w Zosi, to nie okazywał jej tego zbyt dobitnie. Można zauważyć, że w zasadzie niewiele z nią rozmawiał, nawet gdy został jej narzeczonym. Nie można w jego działaniach wychwycić specjalnych czułych gestów czy przesadności w pokazywaniu jej swojej miłości. Zachowawczość i powściągliwość widać także w postępowaniu Zosi. Jej uczucie do Tadeusza było szczere i niewinne. Nie potrafiąc mu powiedzieć wprost o swojej miłości, wolała czekać w niepewności na jego powrót z frontu, dowodząc swojej ogromnej nieśmiałości i dziewczęcości (przeciwieństwo wyzwolonej i kalkulującej Telimeny).
Motyw miłości w „Panu Tadeuszu”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimMotyw miłości jest najbardziej znaczącym i głównym z wątków epopei Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz”. Choć mamy w dziele wiele jej odmian – miłość do ojczyzny, do bratanka, do stryja, to jednak najważniejszą jest ta miedzy kobietą a mężczyzną.
W utworze odnajdziemy kilka związków miłosnych, z których najistotniejszym z punktu widzenia fabuły jest miłość Jacka Soplicy do Ewy Horeszkówny. Gdy młodzieniec bez pamięci zakochał się w pięknej dziedziczce, jej ojciec stanął na drodze ich szczęścia, przyczyniając się do dramatu trwającego kilka pokoleń. Nie otrzymawszy zgody na ślub, gorliwy i mściwy Jacek zaprzysiągł zemstę na niedoszłym teściu, obwiniając go za niemożność bycia z miłością swojego życia i całe późniejsze nieszczęścia. Dokonawszy zbrodni przywdział habit bernardyna, co nie przeszkodziło mu w tym, by nawet na łożu śmierci myśleć o Ewie.
Drugim znaczącym związkiem w dziele jest dopiero rodzące się uczucie między potomkami Ewy i Jacka, Zosią i Tadeuszem, kończące trwający wiele lat spór między rodami (zapoczątkowany nieszczęśliwą historią ich rodziców).
Miłość tej dwójki była jakże inna od dramatycznej i tragicznej miłości Ewy i Jacka. Tadeusz, chociaż zakochał się w Zosi, to nie okazywał jej tego zbyt dobitnie. Można zauważyć, że w zasadzie niewiele z nią rozmawiał, nawet gdy został jej narzeczonym. Nie można w jego działaniach wychwycić specjalnych czułych gestów czy przesadności w pokazywaniu jej swojej miłości. Zachowawczość i powściągliwość widać także w postępowaniu Zosi. Jej uczucie do Tadeusza było szczere i niewinne. Nie potrafiąc mu powiedzieć wprost o swojej miłości, wolała czekać w niepewności na jego powrót z frontu, dowodząc swojej ogromnej nieśmiałości i dziewczęcości (przeciwieństwo wyzwolonej i kalkulującej Telimeny).