Jesteś w:
Zdążyć przed Panem Bogiem
Jednym z najważniejszych moralnych tematów reportażu „Zdążyć przed panem Bogiem” jest życie ludzkie i jego wartość. Szczególna sytuacja, jaką były działania zbrojne podczas II wojny światowej, okrucieństwo i cierpienie jakiego doznawali ludzie, a przede wszystkim los Żydów postawiły człowieka w zupełnie nowych okolicznościach.
Mimo że Niemcy doskonale zorganizowali akcję likwidacji ludności żydowskiego pochodzenia w Europie, traktując ich przedmiotowo, odbierając atrybuty człowieczeństwa nie byli w stanie odrzeć ich z ludzkiej godności. To właśnie ta wartość kazała mieszkańcom getta chwycić za broń i wywołać powstanie. Jeśli i tak nie mogli uniknąć śmierci, pragnęli chociaż wybrać sposób umierania. Nawet, jeśli mogąc się uratować, decydowali się na śmierć.
Wartość ludzkiego życia i godności najwyraźniej uświadomił sobie Edelman jeszcze przed powstaniem. Obserwując jak Niemcy znęcali się nad starym Żydem – goląc mu brodę i wsadzając go, ku uciesze zebranych, na beczkę, zrozumiał, „że najważniejsze ze wszystkiego jest nie dać się wepchnąć na beczkę. Nigdy, przez nikogo”. Od tego momentu nawet własny wybór sposobu umierania, na przekór masowej eksterminacji, stał się najważniejszym czynnikiem oporu.
Po wojnie Edelman jako kardiochirurg walczył o każde życie, nawet jeśli niosło to za sobą ryzyko. Pamiętając o czterystu tysiącach ludzi, którzy na jego oczach byli wysyłani do komór gazowych, uważa, że każde, pojedyncze życie ludzkie ma wielki sens i czuje się zań odpowiedzialny. Najlepiej o tym świadczą ostatnie słowa reportażu Krall:
strona: - 1 - - 2 -
Wartość ludzkiego życia „Zdążyć przed panem Bogiem”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimJednym z najważniejszych moralnych tematów reportażu „Zdążyć przed panem Bogiem” jest życie ludzkie i jego wartość. Szczególna sytuacja, jaką były działania zbrojne podczas II wojny światowej, okrucieństwo i cierpienie jakiego doznawali ludzie, a przede wszystkim los Żydów postawiły człowieka w zupełnie nowych okolicznościach.
Mimo że Niemcy doskonale zorganizowali akcję likwidacji ludności żydowskiego pochodzenia w Europie, traktując ich przedmiotowo, odbierając atrybuty człowieczeństwa nie byli w stanie odrzeć ich z ludzkiej godności. To właśnie ta wartość kazała mieszkańcom getta chwycić za broń i wywołać powstanie. Jeśli i tak nie mogli uniknąć śmierci, pragnęli chociaż wybrać sposób umierania. Nawet, jeśli mogąc się uratować, decydowali się na śmierć.
Wartość ludzkiego życia i godności najwyraźniej uświadomił sobie Edelman jeszcze przed powstaniem. Obserwując jak Niemcy znęcali się nad starym Żydem – goląc mu brodę i wsadzając go, ku uciesze zebranych, na beczkę, zrozumiał, „że najważniejsze ze wszystkiego jest nie dać się wepchnąć na beczkę. Nigdy, przez nikogo”. Od tego momentu nawet własny wybór sposobu umierania, na przekór masowej eksterminacji, stał się najważniejszym czynnikiem oporu.
Po wojnie Edelman jako kardiochirurg walczył o każde życie, nawet jeśli niosło to za sobą ryzyko. Pamiętając o czterystu tysiącach ludzi, którzy na jego oczach byli wysyłani do komór gazowych, uważa, że każde, pojedyncze życie ludzkie ma wielki sens i czuje się zań odpowiedzialny. Najlepiej o tym świadczą ostatnie słowa reportażu Krall:
strona: - 1 - - 2 -