Jesteś w:
Przedwiośnie
Inteligencję wielkomiejską w „Przedwiośniu” reprezentują Szymon Gajowiec, jako przedstawiciel patriotów starej daty, oraz Antoni Lulek, który uosabia młode, wykształcone pokolenie zafascynowane marksizmem. Cechą wspólną obydwu grup było poszukiwanie ideologicznej drogi, jaką ma podążać Polska, by osiągnąć status państwa dostatniego.
Nie można powiedzieć, że bohaterowie ci ograniczają się jedynie do pustych słów, ponieważ angażują się oni czynnie w organizacje i ruchy zrzeszające ludzi o podobnych ideałach. Szymon Gajowiec jest wiceministrem Skarbu, sprawuje zatem bardzo wysoką funkcję i jest przedstawicielem rządu. Lulek natomiast jest zagorzałym komunistą, udzielającym się na wiecach i biorącym czynny udział w pochodach robotniczych.
Tym, co najbardziej kłuje czytelnika w oczy jest fakt, iż obydwie grupy gotowe są zginąć za swoje racje, że powołują się na dążenie do dobra ogółu, a nie są w stanie się porozumieć. Tylko Cezary był w stanie pojąć, że Polska droga do odbudowy zawiera się gdzieś po środku, pomiędzy wizją Gajowca a Lulka rysowała się wizja szklanych domów. Jednak zbytni upór, jakże charakterystyczny dla Polaków, nie pozwala na zbudowanie porozumienia i zmusza do radykalizmu.
Charakterystyka inteligencji w „Przedwiośniu”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimInteligencję wielkomiejską w „Przedwiośniu” reprezentują Szymon Gajowiec, jako przedstawiciel patriotów starej daty, oraz Antoni Lulek, który uosabia młode, wykształcone pokolenie zafascynowane marksizmem. Cechą wspólną obydwu grup było poszukiwanie ideologicznej drogi, jaką ma podążać Polska, by osiągnąć status państwa dostatniego.
Nie można powiedzieć, że bohaterowie ci ograniczają się jedynie do pustych słów, ponieważ angażują się oni czynnie w organizacje i ruchy zrzeszające ludzi o podobnych ideałach. Szymon Gajowiec jest wiceministrem Skarbu, sprawuje zatem bardzo wysoką funkcję i jest przedstawicielem rządu. Lulek natomiast jest zagorzałym komunistą, udzielającym się na wiecach i biorącym czynny udział w pochodach robotniczych.
Tym, co najbardziej kłuje czytelnika w oczy jest fakt, iż obydwie grupy gotowe są zginąć za swoje racje, że powołują się na dążenie do dobra ogółu, a nie są w stanie się porozumieć. Tylko Cezary był w stanie pojąć, że Polska droga do odbudowy zawiera się gdzieś po środku, pomiędzy wizją Gajowca a Lulka rysowała się wizja szklanych domów. Jednak zbytni upór, jakże charakterystyczny dla Polaków, nie pozwala na zbudowanie porozumienia i zmusza do radykalizmu.