Jesteś w:
Przedwiośnie
Motyw buntu w „Przedwiośniu” wpisany jest w życiorys głównego bohatera. Cezary jest postacią bezkompromisową, porywczą i kierującą się w częściej emocjami aniżeli zdrowym rozsądkiem.
Buntowniczy charakter głównego bohatera powieści uwidacznia się po raz pierwszy w momencie wyruszenia ojca na wojnę. Wówczas to czternastoletni Cezary przechodził przez trudny wiek, co najbardziej odczuła jego matka. Baryka zupełnie stracił dla niej szacunek i robił wszystko, by jej dokuczyć. Niejednokrotnie bił korciło go, żeby ją nawet uderzyć.
Z buntowniczej natury bohatera wynikało także przyłączenie się do rewolucjonistów. Sprzeciw wobec wyzyskowi najbiedniejszych przez najbogatszych był dla niego tak kuszącą ideą, że zapomniał nawet, że w oczach tłumu on sam wywodził się z burżuazji.
Kolejne przejawy buntu Baryki mają już miejsce w Polsce. Za pierwszy z nich możemy uznać bójkę z Barwnickim, a zwłaszcza uderzenie Laury w twarz. Młodzieniec nie mógł pojąć, że kobieta nie wybrała jego – jej prawdziwej i jedynej miłości – tylko podstarzałego amanta, który nie mógł dać jej nic, poza pieniędzmi. Drugim, i ostatnim aktem buntu młodego bohatera był marsz na Belweder. Baryka pomimo różnic ideologicznych szedł ramię w ramię z komunistami w obronie robotników, by nagle oderwać się od tłumu i samotnie rzucić się na gwardzistów. Warto zwrócić uwagę na jego strój, który podkreśla odrębność od pozostałych uczestników manifestacji.
Motyw buntu w „Przedwiośniu”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimMotyw buntu w „Przedwiośniu” wpisany jest w życiorys głównego bohatera. Cezary jest postacią bezkompromisową, porywczą i kierującą się w częściej emocjami aniżeli zdrowym rozsądkiem.
Buntowniczy charakter głównego bohatera powieści uwidacznia się po raz pierwszy w momencie wyruszenia ojca na wojnę. Wówczas to czternastoletni Cezary przechodził przez trudny wiek, co najbardziej odczuła jego matka. Baryka zupełnie stracił dla niej szacunek i robił wszystko, by jej dokuczyć. Niejednokrotnie bił korciło go, żeby ją nawet uderzyć.
Z buntowniczej natury bohatera wynikało także przyłączenie się do rewolucjonistów. Sprzeciw wobec wyzyskowi najbiedniejszych przez najbogatszych był dla niego tak kuszącą ideą, że zapomniał nawet, że w oczach tłumu on sam wywodził się z burżuazji.
Kolejne przejawy buntu Baryki mają już miejsce w Polsce. Za pierwszy z nich możemy uznać bójkę z Barwnickim, a zwłaszcza uderzenie Laury w twarz. Młodzieniec nie mógł pojąć, że kobieta nie wybrała jego – jej prawdziwej i jedynej miłości – tylko podstarzałego amanta, który nie mógł dać jej nic, poza pieniędzmi. Drugim, i ostatnim aktem buntu młodego bohatera był marsz na Belweder. Baryka pomimo różnic ideologicznych szedł ramię w ramię z komunistami w obronie robotników, by nagle oderwać się od tłumu i samotnie rzucić się na gwardzistów. Warto zwrócić uwagę na jego strój, który podkreśla odrębność od pozostałych uczestników manifestacji.