Jesteś w:
Przedwiośnie
Dojrzewanie Cezary Baryki jest obok wymowy politycznej, najważniejszym elementem problematyki dzieła Stefana Żeromskiego. Od pierwszej do ostatniej strony powieści czytelnik obserwuje pewien proces przemian, jaki przechodzi główny bohater, przez co możemy nazwać go dynamicznym.
Z „Życiorysu” dowiadujemy się, że Cezary od najmłodszych lat był bardzo grzecznym i ułożonym chłopcem. Nie sprawiał swoim rodzicom żadnych problemów wychowawczych, był też świetnym uczniem. Wszystko zmieniło się w momencie, kiedy z horyzontu zniknął ojciec. Cezary miał wówczas czternaście lat, czyli był to jego naturalny okres buntu.
Baryka poczuł nagły przypływ wolności. Zupełnie stracił zainteresowanie nauką, koncentrując się na rozrabianiu i spędzaniu każdej wolnej chwili na ulicy z kolegami. W tym czasie bohater całkowicie zmienił swój stosunek do matki, którą zaczął traktować jak powietrze. Kobieta nie była dla niego żadnym autorytetem. Cezary wszedł w środowisko chuliganów, z którymi wcześniej miał zakaz jakiegokolwiek kontaktu. Młodzieniec zatraca się w swobodzie tak daleko, że atakuje nawet dyrektora szkoły. Co gorsza, okres buntu Cezarego zbiegł się nie tylko nieobecnością ojca, ale również z poruszeniem rewolucyjnym, które zawładnęło Baku. Przez to Baryka odczuwał przyzwolenie na dopuszczanie się najgorszych występków.
Trzy lata trwało zatracenie Cezarego. Tyle czasu zajęło mu spostrzeżenie, że jego matka z nerwów, biedy i ciężkiej pracy postarzała się o dwadzieścia lat. Częściowe wydoroślenie spowodowało, że chłopak pragnął wynagrodzić matce trudy, jakie jej przysporzył. Życie brutalnie zweryfikowało jego fascynację rewolucją, gdy jej skutki boleśnie odbiły się na nim, a zwłaszcza pani Jadwidze.
strona: - 1 - - 2 -
„Przedwiośnie” jako powieść o dojrzewaniu
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimDojrzewanie Cezary Baryki jest obok wymowy politycznej, najważniejszym elementem problematyki dzieła Stefana Żeromskiego. Od pierwszej do ostatniej strony powieści czytelnik obserwuje pewien proces przemian, jaki przechodzi główny bohater, przez co możemy nazwać go dynamicznym.
Z „Życiorysu” dowiadujemy się, że Cezary od najmłodszych lat był bardzo grzecznym i ułożonym chłopcem. Nie sprawiał swoim rodzicom żadnych problemów wychowawczych, był też świetnym uczniem. Wszystko zmieniło się w momencie, kiedy z horyzontu zniknął ojciec. Cezary miał wówczas czternaście lat, czyli był to jego naturalny okres buntu.
Baryka poczuł nagły przypływ wolności. Zupełnie stracił zainteresowanie nauką, koncentrując się na rozrabianiu i spędzaniu każdej wolnej chwili na ulicy z kolegami. W tym czasie bohater całkowicie zmienił swój stosunek do matki, którą zaczął traktować jak powietrze. Kobieta nie była dla niego żadnym autorytetem. Cezary wszedł w środowisko chuliganów, z którymi wcześniej miał zakaz jakiegokolwiek kontaktu. Młodzieniec zatraca się w swobodzie tak daleko, że atakuje nawet dyrektora szkoły. Co gorsza, okres buntu Cezarego zbiegł się nie tylko nieobecnością ojca, ale również z poruszeniem rewolucyjnym, które zawładnęło Baku. Przez to Baryka odczuwał przyzwolenie na dopuszczanie się najgorszych występków.
Trzy lata trwało zatracenie Cezarego. Tyle czasu zajęło mu spostrzeżenie, że jego matka z nerwów, biedy i ciężkiej pracy postarzała się o dwadzieścia lat. Częściowe wydoroślenie spowodowało, że chłopak pragnął wynagrodzić matce trudy, jakie jej przysporzył. Życie brutalnie zweryfikowało jego fascynację rewolucją, gdy jej skutki boleśnie odbiły się na nim, a zwłaszcza pani Jadwidze.
strona: - 1 - - 2 -