Jesteś w: Ludzie bezdomni

„Ludzie bezdomni” jako powieść społeczna

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

Modernistyczna powieść Stefana Żeromskiego „Ludzie bezdomni” to utwór poruszający problem społecznej nierówności, obserwowany przez głównego bohatera w odmiennych miejscach (Paryż, Warszawa, Cisy, Sosnowiec), przybliżający motyw znieczulicy moralnej, cechującej bogatych i wykształconych (doktor Czernisz i jego goście, Kalinowicz, Węglichowski) i ukazujący próby zmagania się z niesprawiedliwością przedstawicieli najuboższych warstw (Wiktor Judym i jego żona Teosia).

Na przykładzie losów doktora Tomasza Judyma autor ukazał kontrast, panujący między światem bogatych i biednych. Wszystko to po to, aby jeszcze bardziej wyostrzyć panujące nierówności między klasą panów i ich służących. Żeromski nie mógł znieść panujących w społeczeństwie dysproporcji pod koniec XIX wieku.

I tak urządzone z przepychem i rozrzutnością pokoje jednego z najznamienitszych lekarzy Warszawy, doktora Czernisza, skonfrontował z opisem ulic Krochmalnej i Ciepłej, zamieszkałej przez biedaków. W epizodzie Cisowskim z kolei Żeromski zestawił opis renomowanego „uzdrowiska” dla bogaczy z otoczeniem, w którym egzystowali tamtejsi chłopi (nędzne czworaki), zaś w sosnowieckim – wypełnione dziełami sztuki mieszkanie dyrektora kopalni z warunkami panującymi pod ziemią.

Żeromski poruszył w powieści niezliczoną ilość kwestii społecznych, istotnych nie tylko z ówczesnego punktu widzenia (XIX wiek), lecz aktualnych po dziś dzień. Bezdomność, brak higieny wśród najbiedniejszych, uwłaczające warunki mieszkalne, wyzysk w pracy – to tylko niektóre problemy, podniesione w książce. Można by je wyliczać w nieskończoność, niestety – większość z nich dzieli społeczeństwo także dziś, wszak podział na Polskę zachodnią i wschodnią, klasy A i klasy B obowiązuje po dziś dzień.



  Dowiedz się więcej