Jesteś w:
Makbet
William Szekspir swoją tragedię „Makbet” oparł na faktach historycznych, które zaczerpnął z Kronik Anglii, Szkocji i Irlandii. Inspiracją do napisania jej była zmiana dynastii na tronie angielskim. Zasiadł wtedy na nim Jakub I. Po raz pierwszy sztukę wystawiono w 1603 roku w obecności króla. Plotka głosi, że Szekspir napisał ją specjalnie dla niego. Jeżeli rzeczywiście tak było, to problem władzy był bardzo odpowiedni dla dostojnego widza. Sztuka sposobem przedstawienia problemu przypomina średniowieczne moralitety – walczą w niej siły dobra i zła a losy głównego bohatera uzależnione są od jego wyborów. Makbet jest człowiekiem żądnym władzy i to decyduje o jego postępowaniu.
Na drogę zbrodni kieruje go wróżba czarownic a jeszcze bardziej to, że pierwsza część przepowiedni natychmiast sprawdza się. Na dodatek sprawdza się ona wbrew warunkom. Makbet nie powinien otrzymać tego tytułu, ponieważ tan Kawdoru żyje i nie zginął w bitwie. Okazuje się jednak, że był on zdrajcą i buntownikiem, za co poniesie karę. Takim sposobem Makbet otrzymuje jego tytuł.
Taki rozwój wypadków kieruje myśli głównego bohatera ku drugiej części przepowiedni. Zajął już miejsce tana Kawdoru ale teraz chciałby osiągnąć jeszcze więcej. Jego żona, Lady Makbet ma ogromne aspiracje i twardy charakter. Utwierdza męża w przekonaniu, że zabójstwo króla Dunkana to najskuteczniejszy sposób zdobycia najwyższej władzy w państwie. Jest przekonana, że ujdzie to im bezkarnie, jeśli zatrą ślady zbrodni. Przykład byłego tana Kawdoru, który poniósł karę za zdradę króla nie odstrasza ich, ponieważ o karze zadecydował król. Inna jest sytuacja, gdy samemu zasiada się na tronie królewskim. Makbetowi i jego żonie wydaje się, że najwyższa pozycja w państwie zapewni im bezkarność.
strona: - 1 - - 2 -
„Makbet” - dramat o władzy
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimWilliam Szekspir swoją tragedię „Makbet” oparł na faktach historycznych, które zaczerpnął z Kronik Anglii, Szkocji i Irlandii. Inspiracją do napisania jej była zmiana dynastii na tronie angielskim. Zasiadł wtedy na nim Jakub I. Po raz pierwszy sztukę wystawiono w 1603 roku w obecności króla. Plotka głosi, że Szekspir napisał ją specjalnie dla niego. Jeżeli rzeczywiście tak było, to problem władzy był bardzo odpowiedni dla dostojnego widza. Sztuka sposobem przedstawienia problemu przypomina średniowieczne moralitety – walczą w niej siły dobra i zła a losy głównego bohatera uzależnione są od jego wyborów. Makbet jest człowiekiem żądnym władzy i to decyduje o jego postępowaniu.
Na drogę zbrodni kieruje go wróżba czarownic a jeszcze bardziej to, że pierwsza część przepowiedni natychmiast sprawdza się. Na dodatek sprawdza się ona wbrew warunkom. Makbet nie powinien otrzymać tego tytułu, ponieważ tan Kawdoru żyje i nie zginął w bitwie. Okazuje się jednak, że był on zdrajcą i buntownikiem, za co poniesie karę. Takim sposobem Makbet otrzymuje jego tytuł.
Taki rozwój wypadków kieruje myśli głównego bohatera ku drugiej części przepowiedni. Zajął już miejsce tana Kawdoru ale teraz chciałby osiągnąć jeszcze więcej. Jego żona, Lady Makbet ma ogromne aspiracje i twardy charakter. Utwierdza męża w przekonaniu, że zabójstwo króla Dunkana to najskuteczniejszy sposób zdobycia najwyższej władzy w państwie. Jest przekonana, że ujdzie to im bezkarnie, jeśli zatrą ślady zbrodni. Przykład byłego tana Kawdoru, który poniósł karę za zdradę króla nie odstrasza ich, ponieważ o karze zadecydował król. Inna jest sytuacja, gdy samemu zasiada się na tronie królewskim. Makbetowi i jego żonie wydaje się, że najwyższa pozycja w państwie zapewni im bezkarność.
strona: - 1 - - 2 -