Jesteś w:
Kordian
Słowacki w „Kordianie” scharakteryzował polskie społeczeństwo, nie dając jednak jednoznacznej oceny. Miażdżąca krytyka dotyczy przede wszystkim cywilnych i militarnych przywódców powstania. Takie postaci, jak Chłopicki, Krukowiecki, Skrzynecki czy Lelewel nie nadają się do przewodzenia polskiemu zrywowi. Są nieudolni, często zachowują się jak kunktatorzy. To głównie za ich przyczyną powstanie poniosło klęskę. Krytyce poddana została także polska kadra oficerska oraz polityków, którzy potrafią jedynie przemawiać.
Z przychylnością Słowacki odnosi się do kadry młodych wojskowych, którzy pragną działać nawet wbrew zasadom etycznym i ogólnopolitycznej sytuacji na arenie narodowej. Autor „Lilii Wenedy” zarzuca im jednak niedojrzałość i wiarę, że jednostkowe czyny mogą przynieść ojczyźnie wolność. Krytykując bunt młodych, któremu przeciwstawione zostały konserwatywne postawy Prezesa i Księdza, Słowacki jasno ukazuje, że tylko cały naród, wszystkie jego warstwy, wspólnie mogą spróbować odzyskać niepodległość. Przykładem patrioty, który od lat walczył za ojczyznę biorąc między innymi udział w wojnach napoleońskich jest stary sługa Grzegorz.
Obok wojskowych i polityków w „Kordianie” odnajdziemy obraz mieszkańców Warszawy. Są wśród nich zarówno patrioci, tacy jak Szlachcic i Żołnierz, którzy wiedzą, że koronacja cara Mikołaja I na króla Polski nie przyniesie nic dobrego. Zebrani podczas obrzędów koronacyjnych głośno wyrażają niepochlebne opinie o nowym władcy. Lud Warszawy bierze jednak z ochotą udział w święcie na cześć Mikołaja I. Niewielu jest zachwyconych oprawą wydarzeń, wielu bierze udział w uczcie na cześć cara. Niektórzy rozrywają między sobą sukno, po którym porusza się orszak cesarza, co świadczy o ich chciwości i przedkładaniu własnych interesów nad interes narodowy.
Ocena polskiego społeczeństwa w „Kordianie”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimSłowacki w „Kordianie” scharakteryzował polskie społeczeństwo, nie dając jednak jednoznacznej oceny. Miażdżąca krytyka dotyczy przede wszystkim cywilnych i militarnych przywódców powstania. Takie postaci, jak Chłopicki, Krukowiecki, Skrzynecki czy Lelewel nie nadają się do przewodzenia polskiemu zrywowi. Są nieudolni, często zachowują się jak kunktatorzy. To głównie za ich przyczyną powstanie poniosło klęskę. Krytyce poddana została także polska kadra oficerska oraz polityków, którzy potrafią jedynie przemawiać.
Z przychylnością Słowacki odnosi się do kadry młodych wojskowych, którzy pragną działać nawet wbrew zasadom etycznym i ogólnopolitycznej sytuacji na arenie narodowej. Autor „Lilii Wenedy” zarzuca im jednak niedojrzałość i wiarę, że jednostkowe czyny mogą przynieść ojczyźnie wolność. Krytykując bunt młodych, któremu przeciwstawione zostały konserwatywne postawy Prezesa i Księdza, Słowacki jasno ukazuje, że tylko cały naród, wszystkie jego warstwy, wspólnie mogą spróbować odzyskać niepodległość. Przykładem patrioty, który od lat walczył za ojczyznę biorąc między innymi udział w wojnach napoleońskich jest stary sługa Grzegorz.
Obok wojskowych i polityków w „Kordianie” odnajdziemy obraz mieszkańców Warszawy. Są wśród nich zarówno patrioci, tacy jak Szlachcic i Żołnierz, którzy wiedzą, że koronacja cara Mikołaja I na króla Polski nie przyniesie nic dobrego. Zebrani podczas obrzędów koronacyjnych głośno wyrażają niepochlebne opinie o nowym władcy. Lud Warszawy bierze jednak z ochotą udział w święcie na cześć Mikołaja I. Niewielu jest zachwyconych oprawą wydarzeń, wielu bierze udział w uczcie na cześć cara. Niektórzy rozrywają między sobą sukno, po którym porusza się orszak cesarza, co świadczy o ich chciwości i przedkładaniu własnych interesów nad interes narodowy.