Jesteś w:
Kordian
Wyjątkowa jest także kreacja głównego bohatera. Kordian, podobnie jak inni romantyczni bohaterowie, to jednostka wybitna, która mierzy się ze światem, przeznaczeniem swego narodu, ale i samym sobą. Główny bohater dramatu Słowackiego to indywidualista, wyrastający ponad innych. Czuje się wyobcowany, niezrozumiany, a przez to samotny. Podejmuje jednostkowy bunt przeciwko złu świata i tragicznej sytuacji swego kraju. Nawet wbrew głosom większości i boskim nakazom decyduje się dokonać zbrodni – zabić cara. Kieruje się szlachetnymi pobudkami: patriotyzmem i umiłowaniem innych ludzi. Gotowy jest do poświęceń, a nawet oddania własnego życia w imię dobra ojczyzny i jej obywateli, czuje się za nich odpowiedzialny. Mimo ogromnej determinacji wciąż jednak przeżywa wewnętrzne rozdarcie.
Gdy poznajemy Kordiana w pierwszym akcie ma piętnaście lat. Jest nadwrażliwym młodzieńcem, który poszukuje celu własnego życia. Dręczy go „jaskółczy niepokój”, wciąż się waha. Pragnąłby dokonać rzeczy wielkich, jednak wciąż przekonuje się o swojej bezsilności i bezużyteczności. Opowiadania sługi Grzegorza o bohaterskich czynach Polaków w przeszłości budzą w nim frustracje. Jest za młody, niedoświadczony i niedojrzały, by działać. Żyje ideałami. Jednym z nich jest przekonanie o istnieniu miłości idealnej, jednak wybranka jego serca – Laura – odrzuca jego uczucie. Sfrustrowany Kordian postanawia targnąć się na swoje życie. Wydaje się mu, że to najlepsze wyjście z jego sytuacji.
Samobójstwo nie dochodzi jednak do skutku. W kolejnym akcie, który rozgrywa się w 1828 roku bohater odbywa podróże po Europie, podczas których przekonuje się jakim swiat jest naprawdę. W Anglii okazuje się, że najważniejsze w życiu są pieniądze – one decydują o pozycji człowieka. Zapisane na kartach literatury opowieści dalekie są od rzeczywistości, przedstawiają wyidealizowany świat. Za pieniądze można także kupić miłość, tak więc prawdziwe uczucie nie istnieje, zaś religijne i moralne autorytety są fikcją. Wędrowiec to postać ze swej natury dynamiczna. Dzięki nowym doświadczeniom rozwija się. Kulminacją jego przemiany jest scena na Mont Blanc, podczas której odczuwa przypływ siły oraz bliskość Boga, mówi: „Jam jest posąg człowieka na posągu świata”. Decyduje się na los Winkelrieda – pragnie poświęcić się za wolność ojczyzny nawet, jeśli będzie musiał walczyć samotnie. Na Chmurze powraca do kraju.
Podchorąży – Kordian z trzeciego aktu to postać zdeterminowana i pewna swoich racji. To młody buntownik, który uważa, że walczyć o wolność ojczyzny należy za wszelką cenę i do końca. Na spotkaniu spiskowcu planuje przekonać zebranych do planu zgładzenia cara, jednak wśród zebranych wygrywają racje etyczne i tradycja lojalnościowa. Słowacki kreuje swego bohatera na samotnego buntownika, który nawet wbrew woli otoczenia porywa się na zbrodniczy czyn. Wciąż jednak się waha. Odzywają się w nim wyrzuty sumienia, wątpliwości, strach przed odpowiedzialnością za morderstwo, co uosabiają Strach i Imaginacja. Ostatecznie Kordian nie wykonuje planu, mdleje. O porażce jednostkowej ofiary na ołtarzu ojczyzny przekonuje go Doktor-Szatan w szpitalu wariatów. Kordian zostaje skazany na śmierć za zdradę stanu, jednak nie dowiadujemy się czy akt łaski dotarł na czas, czy jednak bohater zginął.
Słowacki wykreował niepowtarzalny wzorzec polskiego bohatera romantycznego, związany jednak z duchem epoki. Kordian to młody buntownik – patriota, który jest nieprzeciętny. Samodzielnie pragnie wywalczyć wolność dla ojczyzny, jednak ostatecznie ponosi porażkę. Przeżywa też młodzieńczą nieszczęśliwą miłość, jest nadwrażliwy i wciąż targają nim niepewności. W życiu kieruje się emocjami, nie zawsze nakazami rozumu. Jak większość bohaterów romantycznych to postać tragiczna, skazana na klęskę.
„Kordian” – kreacja głównego bohatera
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimWyjątkowa jest także kreacja głównego bohatera. Kordian, podobnie jak inni romantyczni bohaterowie, to jednostka wybitna, która mierzy się ze światem, przeznaczeniem swego narodu, ale i samym sobą. Główny bohater dramatu Słowackiego to indywidualista, wyrastający ponad innych. Czuje się wyobcowany, niezrozumiany, a przez to samotny. Podejmuje jednostkowy bunt przeciwko złu świata i tragicznej sytuacji swego kraju. Nawet wbrew głosom większości i boskim nakazom decyduje się dokonać zbrodni – zabić cara. Kieruje się szlachetnymi pobudkami: patriotyzmem i umiłowaniem innych ludzi. Gotowy jest do poświęceń, a nawet oddania własnego życia w imię dobra ojczyzny i jej obywateli, czuje się za nich odpowiedzialny. Mimo ogromnej determinacji wciąż jednak przeżywa wewnętrzne rozdarcie.
Gdy poznajemy Kordiana w pierwszym akcie ma piętnaście lat. Jest nadwrażliwym młodzieńcem, który poszukuje celu własnego życia. Dręczy go „jaskółczy niepokój”, wciąż się waha. Pragnąłby dokonać rzeczy wielkich, jednak wciąż przekonuje się o swojej bezsilności i bezużyteczności. Opowiadania sługi Grzegorza o bohaterskich czynach Polaków w przeszłości budzą w nim frustracje. Jest za młody, niedoświadczony i niedojrzały, by działać. Żyje ideałami. Jednym z nich jest przekonanie o istnieniu miłości idealnej, jednak wybranka jego serca – Laura – odrzuca jego uczucie. Sfrustrowany Kordian postanawia targnąć się na swoje życie. Wydaje się mu, że to najlepsze wyjście z jego sytuacji.
Samobójstwo nie dochodzi jednak do skutku. W kolejnym akcie, który rozgrywa się w 1828 roku bohater odbywa podróże po Europie, podczas których przekonuje się jakim swiat jest naprawdę. W Anglii okazuje się, że najważniejsze w życiu są pieniądze – one decydują o pozycji człowieka. Zapisane na kartach literatury opowieści dalekie są od rzeczywistości, przedstawiają wyidealizowany świat. Za pieniądze można także kupić miłość, tak więc prawdziwe uczucie nie istnieje, zaś religijne i moralne autorytety są fikcją. Wędrowiec to postać ze swej natury dynamiczna. Dzięki nowym doświadczeniom rozwija się. Kulminacją jego przemiany jest scena na Mont Blanc, podczas której odczuwa przypływ siły oraz bliskość Boga, mówi: „Jam jest posąg człowieka na posągu świata”. Decyduje się na los Winkelrieda – pragnie poświęcić się za wolność ojczyzny nawet, jeśli będzie musiał walczyć samotnie. Na Chmurze powraca do kraju.
Podchorąży – Kordian z trzeciego aktu to postać zdeterminowana i pewna swoich racji. To młody buntownik, który uważa, że walczyć o wolność ojczyzny należy za wszelką cenę i do końca. Na spotkaniu spiskowcu planuje przekonać zebranych do planu zgładzenia cara, jednak wśród zebranych wygrywają racje etyczne i tradycja lojalnościowa. Słowacki kreuje swego bohatera na samotnego buntownika, który nawet wbrew woli otoczenia porywa się na zbrodniczy czyn. Wciąż jednak się waha. Odzywają się w nim wyrzuty sumienia, wątpliwości, strach przed odpowiedzialnością za morderstwo, co uosabiają Strach i Imaginacja. Ostatecznie Kordian nie wykonuje planu, mdleje. O porażce jednostkowej ofiary na ołtarzu ojczyzny przekonuje go Doktor-Szatan w szpitalu wariatów. Kordian zostaje skazany na śmierć za zdradę stanu, jednak nie dowiadujemy się czy akt łaski dotarł na czas, czy jednak bohater zginął.
Słowacki wykreował niepowtarzalny wzorzec polskiego bohatera romantycznego, związany jednak z duchem epoki. Kordian to młody buntownik – patriota, który jest nieprzeciętny. Samodzielnie pragnie wywalczyć wolność dla ojczyzny, jednak ostatecznie ponosi porażkę. Przeżywa też młodzieńczą nieszczęśliwą miłość, jest nadwrażliwy i wciąż targają nim niepewności. W życiu kieruje się emocjami, nie zawsze nakazami rozumu. Jak większość bohaterów romantycznych to postać tragiczna, skazana na klęskę.