Jesteś w:
Syzyfowe prace
W „Syzyfowych pracach” czytamy o rusyfikacji, jakiej poddawani są uczniowie gimnazjów Królestwie Polskim. Rosjanie oczywiście mają w tym utworze wizerunek zaborców, chcących wynarodowić Polaków.
Działalność rusyfikacyjna zabrania Polakom nauki ojczystej historii i literatury. Nie mogą się oni także posługiwać językiem polskim. Nawet lekcje języka polskiego są prowadzone po rosyjsku. Uczniów karano za posługiwanie się językiem polskim.
Bogatą postacią jest dyrektor Jaczmiejew, który jest wizytatorem wiejskich szkół. W młodości pełen szlachetnych ideałów, chciał szerzyć oświatę wśród ludu, próbował przenieść do Rosji doświadczenia edukacyjne rozwiniętych krajów Europy. W powieści jest już tylko bezwzględnym rusyfikatorem. Rosjanie zmuszali uczniów do wysłuchiwania szyderstw rzucanych pod adresem wiary katolickiej, dowodów na wyższość kultury rosyjskiej, zmuszali także do czytania literatury rosyjskiej, uczenia się niepotrzebnych rzeczy – takich jak np. skład rodziny panującej w Rosji. Są zaborcami, i dążą do wynarodowienia Polaków wszelkimi możliwymi metodami.
Odkąd nowym dyrektorem klerykowskiego gimnazjum został Rosjanin – Kriestiobriodnikow, inspektorem Zabielskij, a nauczycielami także Rosjanie – Pietrow (od łaciny), Mieszoczkin (pomocnik gospodarzy klasowych) i Kostriulew (nauczyciel historii) proces rusyfikacji pogłębił się. Polscy pedagodzy, którzy pozostali w szkole, nie odzywali się do uczniów poza murami, by wspierać języka polskiego. Uczniowie czuli się coraz bardziej osaczeni przez pedagogów. Pobyt w szkole stał się więzieniem. Dyrektor i inspektor chcieli odpolszczyć chłopców. Nowi pedagodzy poprzez zaprzyjaźnianie się z chłopcami i życzliwe podsuwanie im rosyjskich książek, pragnęli przeciągnąć ich na swoją stronę. Nieświadomym ważności ówczesnego momentu dziejowego chłopcom wmawiano, że Polska jest krajem zakłamanym, złym, zaściankowym, niezdolnym do autonomiczności.
Motyw Rosjan w „Syzyfowych pracach”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimW „Syzyfowych pracach” czytamy o rusyfikacji, jakiej poddawani są uczniowie gimnazjów Królestwie Polskim. Rosjanie oczywiście mają w tym utworze wizerunek zaborców, chcących wynarodowić Polaków.
Działalność rusyfikacyjna zabrania Polakom nauki ojczystej historii i literatury. Nie mogą się oni także posługiwać językiem polskim. Nawet lekcje języka polskiego są prowadzone po rosyjsku. Uczniów karano za posługiwanie się językiem polskim.
Bogatą postacią jest dyrektor Jaczmiejew, który jest wizytatorem wiejskich szkół. W młodości pełen szlachetnych ideałów, chciał szerzyć oświatę wśród ludu, próbował przenieść do Rosji doświadczenia edukacyjne rozwiniętych krajów Europy. W powieści jest już tylko bezwzględnym rusyfikatorem. Rosjanie zmuszali uczniów do wysłuchiwania szyderstw rzucanych pod adresem wiary katolickiej, dowodów na wyższość kultury rosyjskiej, zmuszali także do czytania literatury rosyjskiej, uczenia się niepotrzebnych rzeczy – takich jak np. skład rodziny panującej w Rosji. Są zaborcami, i dążą do wynarodowienia Polaków wszelkimi możliwymi metodami.
Odkąd nowym dyrektorem klerykowskiego gimnazjum został Rosjanin – Kriestiobriodnikow, inspektorem Zabielskij, a nauczycielami także Rosjanie – Pietrow (od łaciny), Mieszoczkin (pomocnik gospodarzy klasowych) i Kostriulew (nauczyciel historii) proces rusyfikacji pogłębił się. Polscy pedagodzy, którzy pozostali w szkole, nie odzywali się do uczniów poza murami, by wspierać języka polskiego. Uczniowie czuli się coraz bardziej osaczeni przez pedagogów. Pobyt w szkole stał się więzieniem. Dyrektor i inspektor chcieli odpolszczyć chłopców. Nowi pedagodzy poprzez zaprzyjaźnianie się z chłopcami i życzliwe podsuwanie im rosyjskich książek, pragnęli przeciągnąć ich na swoją stronę. Nieświadomym ważności ówczesnego momentu dziejowego chłopcom wmawiano, że Polska jest krajem zakłamanym, złym, zaściankowym, niezdolnym do autonomiczności.