Jesteś w:
Syzyfowe prace
Podczas lekcji polskiego, na której nowy uczeń z Warszawy, Bernard Zygier, recytował „Redutę Ordona” Adama Mickiewicza najgłębsze uczucia towarzyszyły Marcinowi Borowiczowi.
Podobnie jak innych gimnazjalistów równa, spokojna i umiarkowana recytacja oderwała głównego bohatera od własnych zajęć. Lekcje polskiego uważane były za najnudniejsze, dlatego uczniowie zajmowali się innymi rzeczami lub drzemali. Słysząc opis bitwy Polaków z Moskalami chłopak „siedział zgarbiony podparłszy pięścią brodę i rozpalone oczy wlepił w Zygiera. Dręczyło go przemierzłe złudzenie, że on to wszystko już niegdyś słyszał, że on to nawet gdzieś własnym okiem widział, ale nie mógł pojąć, co będzie dalej – i słuchał ze wstrętem i złością, ale z dreszczem dziwnego bólu w piersiach”. Podczas recytacji w Marcinie zderzyło się ze słyszanym tekstem wszystko to, czego nauczył się w zrusyfikowanej szkole oraz wspomnienia z dzieciństwa, prawdopodobnie dotyczące narodowych powstań. Coś w nim pękało, choć jeszcze nie rozumiał co.
Następne słowa utworu wstrząsnęły młodym szlachcicem, potomkiem powstańców. W słowach utworu o umierającym powstańcu polskim odnalazł fragmenty opowieści Szymona Nogi: „Borowicz zamknął oczy. Znalazł już wszystko. To ten sam żołnierz, o którym mówił mu przed laty strzelec Noga na pagórku pod lasem. Ten sam, zabity nahajami, leżący w skrwawionej mogile pod świerkiem. Serce Marcina szarpnęło się nagle, jakby chciało wydrzeć się z piersi, ciałem jego potrząsało wewnętrzne łkanie. Ścisnął mocno zęby, żeby z krzykiem nie szlochać. Zdawało mu się, że nie wytrzyma, że skona z żalu.” Młody bohater nagle, za sprawą recytacji Zygiera, zrozumiał kim jest. Zrozumiał, że przez lata był oszukiwany i manipulowany przez nauczycieli i że poddał się tej manipulacji. Uświadomił sobie z żalem i bólem, że zatracił swoją tożsamość, dał się omamić. Słowa polskiego wieszcze przywróciły mu świadomość narodową.
Przeżycia wewnętrzne Marcina Borowicza podczas recytacji „Reduty Ordona”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimPodczas lekcji polskiego, na której nowy uczeń z Warszawy, Bernard Zygier, recytował „Redutę Ordona” Adama Mickiewicza najgłębsze uczucia towarzyszyły Marcinowi Borowiczowi.
Podobnie jak innych gimnazjalistów równa, spokojna i umiarkowana recytacja oderwała głównego bohatera od własnych zajęć. Lekcje polskiego uważane były za najnudniejsze, dlatego uczniowie zajmowali się innymi rzeczami lub drzemali. Słysząc opis bitwy Polaków z Moskalami chłopak „siedział zgarbiony podparłszy pięścią brodę i rozpalone oczy wlepił w Zygiera. Dręczyło go przemierzłe złudzenie, że on to wszystko już niegdyś słyszał, że on to nawet gdzieś własnym okiem widział, ale nie mógł pojąć, co będzie dalej – i słuchał ze wstrętem i złością, ale z dreszczem dziwnego bólu w piersiach”. Podczas recytacji w Marcinie zderzyło się ze słyszanym tekstem wszystko to, czego nauczył się w zrusyfikowanej szkole oraz wspomnienia z dzieciństwa, prawdopodobnie dotyczące narodowych powstań. Coś w nim pękało, choć jeszcze nie rozumiał co.
Następne słowa utworu wstrząsnęły młodym szlachcicem, potomkiem powstańców. W słowach utworu o umierającym powstańcu polskim odnalazł fragmenty opowieści Szymona Nogi: „Borowicz zamknął oczy. Znalazł już wszystko. To ten sam żołnierz, o którym mówił mu przed laty strzelec Noga na pagórku pod lasem. Ten sam, zabity nahajami, leżący w skrwawionej mogile pod świerkiem. Serce Marcina szarpnęło się nagle, jakby chciało wydrzeć się z piersi, ciałem jego potrząsało wewnętrzne łkanie. Ścisnął mocno zęby, żeby z krzykiem nie szlochać. Zdawało mu się, że nie wytrzyma, że skona z żalu.” Młody bohater nagle, za sprawą recytacji Zygiera, zrozumiał kim jest. Zrozumiał, że przez lata był oszukiwany i manipulowany przez nauczycieli i że poddał się tej manipulacji. Uświadomił sobie z żalem i bólem, że zatracił swoją tożsamość, dał się omamić. Słowa polskiego wieszcze przywróciły mu świadomość narodową.