Jesteś w:
Syzyfowe prace
„Syzyfowe prace” zdecydowanie traktować należy jako dokument epoki. Żeromski w swej pracy twórczej dużą wagę przywiązywał do swoich własnych przeżyć, do otaczającej go społeczno-politycznej i ekonomicznej rzeczywistości. Pragnął w „Syzyfowych pracach” oddać czasy mu współczesne.
Materiał dokumentalny powieści jest bardzo bogaty i różnorodny. Odnosi się do takich problemów, jak: ucisk polityczny i rusyfikacja, założenia edukacyjne rosyjskiego zaborcy, postawy polskiego społeczeństwa wobec ucisku i zniewolenia.
Żeromski na podstawie własnej biografii i lat szkolnej edukacji opisuje narastające zabiegi Rosjan, służące zniszczeniu polskiej świadomości narodowej. Nauka w języku rosyjskim, zakaz mówienia po polsku, pochodząca z Rosji kadra nauczycielska, rewizje uczniów, szerzenie się donosicielstwa i szpiegostwa to tylko niektóre zabiegi zaborcy służące zniewoleniu Polaków. Na przykładzie drogi szkolnej Borowicza autor pokazał szczegóły perfidnej akcji wymierzonej przeciw Polakom, zachowując w pełni realia historyczne (okres kolejnych represji i ograniczenia swobód).
Ponadto oddał autor „Siłaczki” założenia rosyjskiego systemu edukacyjnego przeszczepionego na polski grunt. Nauczanie oparte było na biernym i bezmyślnym wkuwaniu na pamięć terminów, co odbierało uczniom zdolność samodzielnego myślenia i czyniło z nich układnych poddanych. Autentyczność tych zabiegów potwierdzają historyczne źródła.
Powieść Żeromskiego cechuje autobiografizm. Autor wielokrotnie odwołuje się do swej pamięci, zarówno ukazując topografię i społeczności poszczególnych miejsc (Kleryków-Kielce, Gawronki-Ciekoty, Owczary-Psary). Autentyzm widać w kreacjach poszczególnych postaci, a także w całokształcie atmosfery tamtych lat, zapamiętanych przez pisarza. Nawet drobne szczegóły istniały rzeczywiście, o czym możemy się przekonać, dzięki lekturze „Dzienników” Żeromskiego.
strona: - 1 - - 2 -
„Syzyfowe prace” jako dokument epoki
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim„Syzyfowe prace” zdecydowanie traktować należy jako dokument epoki. Żeromski w swej pracy twórczej dużą wagę przywiązywał do swoich własnych przeżyć, do otaczającej go społeczno-politycznej i ekonomicznej rzeczywistości. Pragnął w „Syzyfowych pracach” oddać czasy mu współczesne.
Materiał dokumentalny powieści jest bardzo bogaty i różnorodny. Odnosi się do takich problemów, jak: ucisk polityczny i rusyfikacja, założenia edukacyjne rosyjskiego zaborcy, postawy polskiego społeczeństwa wobec ucisku i zniewolenia.
Żeromski na podstawie własnej biografii i lat szkolnej edukacji opisuje narastające zabiegi Rosjan, służące zniszczeniu polskiej świadomości narodowej. Nauka w języku rosyjskim, zakaz mówienia po polsku, pochodząca z Rosji kadra nauczycielska, rewizje uczniów, szerzenie się donosicielstwa i szpiegostwa to tylko niektóre zabiegi zaborcy służące zniewoleniu Polaków. Na przykładzie drogi szkolnej Borowicza autor pokazał szczegóły perfidnej akcji wymierzonej przeciw Polakom, zachowując w pełni realia historyczne (okres kolejnych represji i ograniczenia swobód).
Ponadto oddał autor „Siłaczki” założenia rosyjskiego systemu edukacyjnego przeszczepionego na polski grunt. Nauczanie oparte było na biernym i bezmyślnym wkuwaniu na pamięć terminów, co odbierało uczniom zdolność samodzielnego myślenia i czyniło z nich układnych poddanych. Autentyczność tych zabiegów potwierdzają historyczne źródła.
Powieść Żeromskiego cechuje autobiografizm. Autor wielokrotnie odwołuje się do swej pamięci, zarówno ukazując topografię i społeczności poszczególnych miejsc (Kleryków-Kielce, Gawronki-Ciekoty, Owczary-Psary). Autentyzm widać w kreacjach poszczególnych postaci, a także w całokształcie atmosfery tamtych lat, zapamiętanych przez pisarza. Nawet drobne szczegóły istniały rzeczywiście, o czym możemy się przekonać, dzięki lekturze „Dzienników” Żeromskiego.
strona: - 1 - - 2 -