Jesteś w: W pustyni i w puszczy

Nel Rawlison – charakterystyka

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

Nel Rawilson w powieści ma osiem lat. Jest córką inżyniera zatrudnionego przy budowie i utrzymaniu Kanału Sueskiego. Jej matka zmarła na suchoty, gdy dziewczę miało trzy latka. Wychowywał ją ojciec, przelewając całą swą miłość na jedynaczkę. Ma jasne włosy i zielone oczy oraz nadzwyczajną urodę, którą dostrzegli nawet porywacze. Wiedzę czerpała od starszego Stasia, którego traktowała jak brata. Próbowała się nawet uczyć języka polskiego. Niezachwiane przekonanie o doskonałości towarzysza zachwiało się, gdy ten zabił porywaczy, zaczęła się go bać.

Początkowo bohaterkę cechuje typowa dziecięca naiwność – nie wierzy, że ze strony innych może ją spotkać krzywda. Nel po porwaniu ciężko znosi niewygody podróży, jednak stara się przezwyciężyć słabości i nie okazywać strachu. Gdy płacze, mówi, że „pocą jej się oczy”, ponieważ nie lubi okazywać słabości. Bohatersko wstawia się też za bitym przez porywaczy Stasiem. Z czasem zaczyna coraz bardziej kokietować Stasia, świadoma, że ma nad nim pewną przewagę. Jej dobre serce sprawia, że odnaleziony w wąwozie słoń zostaje uratowany. To na jej prośbę Kali i Mea zbierają dla niego pożywienie, a Staś myśli o uwolnieniu olbrzyma z pułapki. Wcześniej o jej dobroci i wrażliwości świadczy fakt, że wstawia się za Fatmą, która prosi o wstawiennictwo inżynierów Tarkowskiego i Rawlisona.

Podczas podróży dziewczynka dojrzewa. Gdy zapada na febrę martwi się, że innym przysparza kłopotów. Jest świadoma, że może umrzeć, dlatego prosi Stasia, by na jej grób przyprowadził ojca. Plemiona murzyńskie traktują ją jak bóstwo – dobre Mzimu, co sprawia także jej niezwykła uroda. Nel to dzielna dziewczynka, która, mimo swej niedojrzałości, dzielnie znosi porwanie i podróż przez puszczę. Choć dostrzega zło świata, nie traci swej wrażliwości, dlatego zasługuje na uznanie.



  Dowiedz się więcej