Jesteś w:
Opowiadania Borowskiego
Narracja w opowiadaniach Tadeusza Borowskiego jest prowadzona w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Główny bohater tych opowiadań, Tadek jest zarazem ich narratorem.
Pisarz kreując postać Tadka użyczył mu wiele ze swojej biografii. Jednak tylko we wczesnych opowiadaniach Borowskiego Tadek snuje refleksje, które można uznać za refleksje odautorskie. Tak się dzieje np. w opowiadaniu „U nas, w Auschwitzu...”, gdzie tekst przybiera formę listów do narzeczonej.
W późniejszych opowiadaniach Borowski wystrzega się opisywania emocji, refleksji czy ocen moralnych. Jego narrator zdaje jedynie relację z tego, co dzieje się w otaczającym go świecie obozu koncentracyjnego. Na rzeczywistość patrzy okiem doświadczonego lagiernika. Opisuje zasady rządzące w obozie, sposoby na utrzymanie się przy życiu i tragiczne położenie ofiar, które nie potrafią uchronić się przed śmiercią,
Są również u Borowskiego opisy przestrzeni obozowej – druty, mury, wieżyczki strażnicze, baraki, rampy kolejowe, krematoria z dymiącymi kominami, drogi, po których jeżdżą ciężarówki. Jest też w opisach trochę niemal sielskiej przyrody – las w Brzezince czy folwarczne łąki w opowiadaniu
„Dzień na Harmenzach”. Nad wszystkim tym rozpościera się ciężkie, niekiedy w ostrych kolorach niebo, po którym ciągną dymy z krematoriów.
Narrator Borowskiego buduje swoje opowiadania z opisu drobnych epizodów. Na koniec któryś z tych epizodów zostaje wyeksponowany jako kluczowa historia danego opowiadania. Każde opowiadanie kończy przeważnie ironiczną puentą – wyrazistym i dobitnym zamknięciem całości wypowiedzi, niekiedy kontrastujące z samym utworem.
Narracja w opowiadaniach Borowskiego
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimNarracja w opowiadaniach Tadeusza Borowskiego jest prowadzona w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Główny bohater tych opowiadań, Tadek jest zarazem ich narratorem.
Pisarz kreując postać Tadka użyczył mu wiele ze swojej biografii. Jednak tylko we wczesnych opowiadaniach Borowskiego Tadek snuje refleksje, które można uznać za refleksje odautorskie. Tak się dzieje np. w opowiadaniu „U nas, w Auschwitzu...”, gdzie tekst przybiera formę listów do narzeczonej.
W późniejszych opowiadaniach Borowski wystrzega się opisywania emocji, refleksji czy ocen moralnych. Jego narrator zdaje jedynie relację z tego, co dzieje się w otaczającym go świecie obozu koncentracyjnego. Na rzeczywistość patrzy okiem doświadczonego lagiernika. Opisuje zasady rządzące w obozie, sposoby na utrzymanie się przy życiu i tragiczne położenie ofiar, które nie potrafią uchronić się przed śmiercią,
Są również u Borowskiego opisy przestrzeni obozowej – druty, mury, wieżyczki strażnicze, baraki, rampy kolejowe, krematoria z dymiącymi kominami, drogi, po których jeżdżą ciężarówki. Jest też w opisach trochę niemal sielskiej przyrody – las w Brzezince czy folwarczne łąki w opowiadaniu
„Dzień na Harmenzach”. Nad wszystkim tym rozpościera się ciężkie, niekiedy w ostrych kolorach niebo, po którym ciągną dymy z krematoriów.
Narrator Borowskiego buduje swoje opowiadania z opisu drobnych epizodów. Na koniec któryś z tych epizodów zostaje wyeksponowany jako kluczowa historia danego opowiadania. Każde opowiadanie kończy przeważnie ironiczną puentą – wyrazistym i dobitnym zamknięciem całości wypowiedzi, niekiedy kontrastujące z samym utworem.