Jesteś w:
Opowiadania Borowskiego
Tadeusz Borowski urodził się w 1922 roku w Żytomierzu / Ukraina /. Jego rodzice zostali wywiezieni na Syberię za przynależność do Polskiej Organizacji Wojskowej. Tadeusz z bratem Juliuszem zostali pod opieką ciotki. Juliusz trafił do internatu.
W 1932 roku ich ojciec został puszczony z zesłania do Polski. Dziesięcioletni Tadeusz i czternastoletni Juliusz, zaopatrzeni w papiery Czerwonego Krzyża wyruszyli na spotkanie z ojcem – przy granicy, w poleskich Baranowiczach. Rodzina Borowskich osiedliła się w Warszawie / w 1934 roku z Syberii wróciła matka /.
Okres nauki Borowskiego przypada na lata wojny – w 1940 roku ukończył gimnazjum na tajnych kompletach a później studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Wtedy poznał swoją przyszłą żonę – Marię Rundo. Pracował wówczas w prywatnej firmie budowlanej i współpracował z czasopismem „Droga”, które ukazywało się w Warszawie.
Od 1943 roku dla niego i dla jego narzeczonej zaczyna się okres pobytu w obozach koncentracyjnych – zatrzymani w „kotle” zostają osadzeni na Pawiaku a później przewiezieni do niemieckiego obozu w Oświęcimiu /Auschwitz /. Później jest Natzweller-Dautmergen i Dachau. W maju 1945 roku obóz w Dachau zostaje wyzwolony przez armię amerykańską ale Borowski przebywa w obozie jeszcze do września.
W roku 1946 wrócił do kraju i zajął się twórczością literacką. Należał do grupy młodych awangardowych twórców / grupa „Pryszczatych”/. Był zwolennikiem nowego ustroju. W 1948 roku wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W tym samym roku brał udział w Kongresie w Obronie Pokoju we Wrocławiu. Za swoją twórczość otrzymał Państwową Nagrodę Artystyczną. Jego proza to głównie opowiadania.
strona: - 1 - - 2 -
Tadeusz Borowski – notatka szkolna
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimTadeusz Borowski urodził się w 1922 roku w Żytomierzu / Ukraina /. Jego rodzice zostali wywiezieni na Syberię za przynależność do Polskiej Organizacji Wojskowej. Tadeusz z bratem Juliuszem zostali pod opieką ciotki. Juliusz trafił do internatu.
W 1932 roku ich ojciec został puszczony z zesłania do Polski. Dziesięcioletni Tadeusz i czternastoletni Juliusz, zaopatrzeni w papiery Czerwonego Krzyża wyruszyli na spotkanie z ojcem – przy granicy, w poleskich Baranowiczach. Rodzina Borowskich osiedliła się w Warszawie / w 1934 roku z Syberii wróciła matka /.
Okres nauki Borowskiego przypada na lata wojny – w 1940 roku ukończył gimnazjum na tajnych kompletach a później studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Wtedy poznał swoją przyszłą żonę – Marię Rundo. Pracował wówczas w prywatnej firmie budowlanej i współpracował z czasopismem „Droga”, które ukazywało się w Warszawie.
Od 1943 roku dla niego i dla jego narzeczonej zaczyna się okres pobytu w obozach koncentracyjnych – zatrzymani w „kotle” zostają osadzeni na Pawiaku a później przewiezieni do niemieckiego obozu w Oświęcimiu /Auschwitz /. Później jest Natzweller-Dautmergen i Dachau. W maju 1945 roku obóz w Dachau zostaje wyzwolony przez armię amerykańską ale Borowski przebywa w obozie jeszcze do września.
W roku 1946 wrócił do kraju i zajął się twórczością literacką. Należał do grupy młodych awangardowych twórców / grupa „Pryszczatych”/. Był zwolennikiem nowego ustroju. W 1948 roku wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W tym samym roku brał udział w Kongresie w Obronie Pokoju we Wrocławiu. Za swoją twórczość otrzymał Państwową Nagrodę Artystyczną. Jego proza to głównie opowiadania.
strona: - 1 - - 2 -