Jesteś w:
Chłopi
W powieści Władysława Reymonta „Chłopi” nie mogło zabraknąć tańca, który rozpowszechniony jest we wszystkich kulturach. Przy pomocy tańca ludzie od wieków wyrażali swoje stany emocjonalne. Bohaterowie Reymonta z upodobaniem tańczyli na hucznych uroczystościach, takich jak zaręczyny czy wesela. Odbywały się też tańce bez żadnej okazji w karczmie, w okresie, gdy nie było prac polowych.
Autor powieści opisując dynamikę i barwność tańca ludowego, tworzył słowami obrazy zbliżone do współczesnego mu malarstwa, którego najlepszym przykładem są obrazy Axentowicza poświęcone tematyce chłopskiej.
Wesele Jagusi z Maciejem Boryną jest wypełnione tańcem, który towarzyszy innym tradycyjnym obrzędom związanym z zaślubinami. Panna młoda ma obowiązek zatańczyć z każdym mężczyzną choć jeden raz. Punktem kulminacyjnym tej zabawy jest taniec państwa młodych. Boryna z zapałem porywa żonę do tańca przy dźwiękach przygrywającej z mazurska kapeli. Jej strojna spódnica i rozwiane wstążki nadają tej scenie szczególną barwność. Taki widok przykuwa uwagę zebranych gości: „Zbili się wszyscy we drzwiach, to po kątach, przycichli i ze zdumieniem poglądali a on niezmordowanie hulał (...)”. Reymont w tej scenie ukazał całą dynamikę i żywiołowość tańca ludowego, wyrażającego radość życia.
Zupełnie inny charakter ma taniec Antka z Jagną. Jagusia jest już wówczas żoną Macieja. Ich taniec w karczmie wzbudza zgorszenie wśród ludzi. Kończy się to rodzinną awanturą między Maciejem i Antkiem. Stary Boryna skonsternowany taką sytuacją musi tłumaczyć żonę przed mieszkańcami wsi, którzy dopatrzyli się w jej tańcu erotyki.
Motyw tańca w „Chłopach”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimW powieści Władysława Reymonta „Chłopi” nie mogło zabraknąć tańca, który rozpowszechniony jest we wszystkich kulturach. Przy pomocy tańca ludzie od wieków wyrażali swoje stany emocjonalne. Bohaterowie Reymonta z upodobaniem tańczyli na hucznych uroczystościach, takich jak zaręczyny czy wesela. Odbywały się też tańce bez żadnej okazji w karczmie, w okresie, gdy nie było prac polowych.
Autor powieści opisując dynamikę i barwność tańca ludowego, tworzył słowami obrazy zbliżone do współczesnego mu malarstwa, którego najlepszym przykładem są obrazy Axentowicza poświęcone tematyce chłopskiej.
Wesele Jagusi z Maciejem Boryną jest wypełnione tańcem, który towarzyszy innym tradycyjnym obrzędom związanym z zaślubinami. Panna młoda ma obowiązek zatańczyć z każdym mężczyzną choć jeden raz. Punktem kulminacyjnym tej zabawy jest taniec państwa młodych. Boryna z zapałem porywa żonę do tańca przy dźwiękach przygrywającej z mazurska kapeli. Jej strojna spódnica i rozwiane wstążki nadają tej scenie szczególną barwność. Taki widok przykuwa uwagę zebranych gości: „Zbili się wszyscy we drzwiach, to po kątach, przycichli i ze zdumieniem poglądali a on niezmordowanie hulał (...)”. Reymont w tej scenie ukazał całą dynamikę i żywiołowość tańca ludowego, wyrażającego radość życia.
Zupełnie inny charakter ma taniec Antka z Jagną. Jagusia jest już wówczas żoną Macieja. Ich taniec w karczmie wzbudza zgorszenie wśród ludzi. Kończy się to rodzinną awanturą między Maciejem i Antkiem. Stary Boryna skonsternowany taką sytuacją musi tłumaczyć żonę przed mieszkańcami wsi, którzy dopatrzyli się w jej tańcu erotyki.