Jesteś w:
Chłopi
Już sana tematyka powieści Władysława Reymonta „Chłopi” wskazuje na zainteresowanie autora problematyką, która bliska była twórcom młodopolskim. Wśród inteligencji młodopolskiej pojawiło się zjawisko artystyczne zwane chłopomanią. Polegało ono na fascynacji codziennym życiem chłopów i folklorem. W tradycji ludowej doszukiwali się oni nienaruszonych korzeni tradycji narodowej.
Reymont wypracowany przez pozytywizm realistyczny sposób opisu przemieszał z nowymi, charakterystycznymi dla modernizmu elementami. W jego powieści pojawiają się naturalistyczne opisy zdarzeń, symboliczne sytuacje oraz malarskie opisy przyrody, wpisujące się w nurt impresjonizmu.
Stworzona przez niego postać Jagny przypomina młodopolską artystkę wrażliwą na piękno przyrody, na wzornictwo i barwy strojów ludowych a jednocześnie podlegającą dekadenckim nastrojom. Towarzyszy jej nostalgia i poczucie beznadziejności własnej egzystencji. Męczy się w środowisku wiejskim, do którego nie pasuje.
Dla swojej powieści pisarz stworzył szczególny język, który od razu zwrócił uwagę ówczesnych krytyków. Jest to język gwarowy, złożony z elementów różnych gwar centralnej Polski. Idealnie pasuje on do tematyki powieści i pogłębia jej realia. Połączony z językiem literackim jest przejrzysty i jasny. Pojawia się nie tylko w partiach dialogowych ale również w opisach przyrody. Obok tego pisarz umieszcza opisy stylizowane na sposób młodopolski.
Są też w powieści Reymonta sceny brutalne, w których przejawia się naturalizm - np. śmierć Kuby. Jej przeciwieństwem jest symboliczna, pełna patosu scena śmierci Macieja Boryny.
Przyroda w powieści Reymonta często bywa upersonifikowana i ma w sobie coś sakralnego. Jest zegarem biologicznym stworzonym przez Najwyższego Stwórcę.
„Chłopi” jako powieść młodopolska
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimJuż sana tematyka powieści Władysława Reymonta „Chłopi” wskazuje na zainteresowanie autora problematyką, która bliska była twórcom młodopolskim. Wśród inteligencji młodopolskiej pojawiło się zjawisko artystyczne zwane chłopomanią. Polegało ono na fascynacji codziennym życiem chłopów i folklorem. W tradycji ludowej doszukiwali się oni nienaruszonych korzeni tradycji narodowej.
Reymont wypracowany przez pozytywizm realistyczny sposób opisu przemieszał z nowymi, charakterystycznymi dla modernizmu elementami. W jego powieści pojawiają się naturalistyczne opisy zdarzeń, symboliczne sytuacje oraz malarskie opisy przyrody, wpisujące się w nurt impresjonizmu.
Stworzona przez niego postać Jagny przypomina młodopolską artystkę wrażliwą na piękno przyrody, na wzornictwo i barwy strojów ludowych a jednocześnie podlegającą dekadenckim nastrojom. Towarzyszy jej nostalgia i poczucie beznadziejności własnej egzystencji. Męczy się w środowisku wiejskim, do którego nie pasuje.
Dla swojej powieści pisarz stworzył szczególny język, który od razu zwrócił uwagę ówczesnych krytyków. Jest to język gwarowy, złożony z elementów różnych gwar centralnej Polski. Idealnie pasuje on do tematyki powieści i pogłębia jej realia. Połączony z językiem literackim jest przejrzysty i jasny. Pojawia się nie tylko w partiach dialogowych ale również w opisach przyrody. Obok tego pisarz umieszcza opisy stylizowane na sposób młodopolski.
Są też w powieści Reymonta sceny brutalne, w których przejawia się naturalizm - np. śmierć Kuby. Jej przeciwieństwem jest symboliczna, pełna patosu scena śmierci Macieja Boryny.
Przyroda w powieści Reymonta często bywa upersonifikowana i ma w sobie coś sakralnego. Jest zegarem biologicznym stworzonym przez Najwyższego Stwórcę.