Jesteś w:
Chłopi
W okresie, gdy Władysław Stanisław Reymont pisał swoją powieść „Chłopi” tematyka chłopska była bardzo popularna w sztuce i w literaturze. Mówiło się wówczas o chłopomanii czasami określanej jako ludomania.
Chłopomania było to zjawisko artystyczne z drugiej połowy XIX wieku, związane z młodopolską inteligencją. Charakteryzowało się ono fascynacją folklorem i codziennym życiem wsi. Wywodziło się z przekonania, że życie w mieście spowodowało stagnację artystyczną i kryzys kulturowy. Wieś i powrót do natury miały stać się źródłem odnowy sił twórczych oraz witalnych. Niektórzy inteligenci żenili się nawet z chłopkami. Najlepszym przykładem tego zjawiska jest dramat Wyspiańskiego „Wesele” / premiera 1900 rok /.
Za młodopolskimi trendami podążył również Władysław Stanisław Reymont. Jego powieść „Chłopi” była gotowa już w 1901 roku. Ukazywać zaczęła się jednak nieco później, ponieważ autor nie był zadowolony z pierwszych efektów swojej pracy.
Tytuł powieści, podobnie, jak tytuł dramatu Wyspiańskiego, dokładnie określa treść w niej zawartą. Jest to obraz życia chłopskiej zbiorowości ukazanej w ciągu jednego, naturalnego cyklu, na który składają się cztery pory roku. Ukazuje związek człowieka pracującego na roli z naturą i prawa natury, w które człowiek jest wpisany. Brak wykształcenia tych ludzi powoduje, że są oni jednocześnie nieskażonym źródłem tradycji narodowej – folklor, religijność, język.
Interpretacja tytułu „Chłopi”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimW okresie, gdy Władysław Stanisław Reymont pisał swoją powieść „Chłopi” tematyka chłopska była bardzo popularna w sztuce i w literaturze. Mówiło się wówczas o chłopomanii czasami określanej jako ludomania.
Chłopomania było to zjawisko artystyczne z drugiej połowy XIX wieku, związane z młodopolską inteligencją. Charakteryzowało się ono fascynacją folklorem i codziennym życiem wsi. Wywodziło się z przekonania, że życie w mieście spowodowało stagnację artystyczną i kryzys kulturowy. Wieś i powrót do natury miały stać się źródłem odnowy sił twórczych oraz witalnych. Niektórzy inteligenci żenili się nawet z chłopkami. Najlepszym przykładem tego zjawiska jest dramat Wyspiańskiego „Wesele” / premiera 1900 rok /.
Za młodopolskimi trendami podążył również Władysław Stanisław Reymont. Jego powieść „Chłopi” była gotowa już w 1901 roku. Ukazywać zaczęła się jednak nieco później, ponieważ autor nie był zadowolony z pierwszych efektów swojej pracy.
Tytuł powieści, podobnie, jak tytuł dramatu Wyspiańskiego, dokładnie określa treść w niej zawartą. Jest to obraz życia chłopskiej zbiorowości ukazanej w ciągu jednego, naturalnego cyklu, na który składają się cztery pory roku. Ukazuje związek człowieka pracującego na roli z naturą i prawa natury, w które człowiek jest wpisany. Brak wykształcenia tych ludzi powoduje, że są oni jednocześnie nieskażonym źródłem tradycji narodowej – folklor, religijność, język.