Jesteś w:
Hobbit, czyli tam i z powrotem
Pomysł na napisanie powieści „Hobbit, czyli tam i z powrotem” narodziła się, gdy Tolkien opowiadał swoim dzieciom (synom: na dobranoc wymyślone przez siebie historie. Swe opowieści osadzał je w Śródziemiu – świecie, nad stworzeniem którego pracował od czasów I wojny światowej. Początkowo traktował to jako zabawę i wkrótce ją zarzucił. Entuzjazm pociech sprawił, że zaczął spisywać swoje bajki.
Na obraz świata ukazany w „Hobbicie” wpływ miało kilka czynników. Miedzy innymi zapamiętane z dzieciństwa wiejskie krajobrazy (miejscowość Sarehole, na którą w pewnej mierze wzorowany był Hobbiton), a także zafascynowanie literaturą – głównie starymi podaniami i legendami. Tolkien jako wybitny językoznawca poznawał wiele średniowiecznych tekstów w językach oryginalnych. Jednym z nich był pochodzący z VIII wieku poemat „Beowulf”, w którym pojawia się wątek smoka i kradzieży pucharu. Podczas powstania „Hobbita” pisarz pracował już nad swym największym dziełem życia – „Silmarillionem”, który ukazywał świat zamieszkany przez wiele nacji – krasnoludy, elfy, gobliny, trolle. Pisarz szczegółowo je charakteryzował, tworząc nawet odrębne języki. Elementy tego świata występują w jego powieści dla dzieci.
„Hobbit” zrodził się z bajek opowiadanych dwóm najstarszym synom autora (Johnowi urodzonemu w 1917 roku i Michaelowi, który przyszedł na świat trzy lata później). „Kiedy mniej więcej w roku 1930 Tolkien nabazgrał, że »w pewnej norze ziemnej mieszkał sobie pewien hobbit« - pierwsze zdanie Hobbita - pisał ku rozrywce swoich dzieci, a zapewne i własnej. Doprawdy można z dużą dozą słuszności przypuszczać, że gdyby Tolkien pozostał bezdzietnym kawalerem, nigdy nie napisałby ani Hobbita, ani Władcy Pierścieni.” [J. Pearce, „Tolkien. Człowiek i mit”, Poznań 2001, s. 50-51].
Fragmenty „Hobbita” pisarz odczytywał na zebraniach nieformalnego stowarzyszenia literackiego „Inklingów”. Rękopis nie był jednak przeznaczony do publikacji. Informacja o utworze dotarły do wydawnictwa Allen and Unwin (do redaktorki Susan Dagnall). Ukończony tekst Tolkien przekazał pod koniec 1936 roku, a jego „recenzentem” stał się dziesięcioletni syn wydawcy. Powieść ukazała się po raz pierwszy we wrześniu 1937 roku.
Utwór został uznany za najlepszą dziecięcą książkę roku według „New York Herald Tribune”. Do dziś cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem czytelników na całym świecie. W 1937 roku wydawca poprosił Tolkiena o kontynuację opowieści – z tej prośby narodziło się dzieło – „Władca Pierścieni”.
„Hobbit, czyli tam i z powrotem” – geneza
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimPomysł na napisanie powieści „Hobbit, czyli tam i z powrotem” narodziła się, gdy Tolkien opowiadał swoim dzieciom (synom: na dobranoc wymyślone przez siebie historie. Swe opowieści osadzał je w Śródziemiu – świecie, nad stworzeniem którego pracował od czasów I wojny światowej. Początkowo traktował to jako zabawę i wkrótce ją zarzucił. Entuzjazm pociech sprawił, że zaczął spisywać swoje bajki.
Na obraz świata ukazany w „Hobbicie” wpływ miało kilka czynników. Miedzy innymi zapamiętane z dzieciństwa wiejskie krajobrazy (miejscowość Sarehole, na którą w pewnej mierze wzorowany był Hobbiton), a także zafascynowanie literaturą – głównie starymi podaniami i legendami. Tolkien jako wybitny językoznawca poznawał wiele średniowiecznych tekstów w językach oryginalnych. Jednym z nich był pochodzący z VIII wieku poemat „Beowulf”, w którym pojawia się wątek smoka i kradzieży pucharu. Podczas powstania „Hobbita” pisarz pracował już nad swym największym dziełem życia – „Silmarillionem”, który ukazywał świat zamieszkany przez wiele nacji – krasnoludy, elfy, gobliny, trolle. Pisarz szczegółowo je charakteryzował, tworząc nawet odrębne języki. Elementy tego świata występują w jego powieści dla dzieci.
„Hobbit” zrodził się z bajek opowiadanych dwóm najstarszym synom autora (Johnowi urodzonemu w 1917 roku i Michaelowi, który przyszedł na świat trzy lata później). „Kiedy mniej więcej w roku 1930 Tolkien nabazgrał, że »w pewnej norze ziemnej mieszkał sobie pewien hobbit« - pierwsze zdanie Hobbita - pisał ku rozrywce swoich dzieci, a zapewne i własnej. Doprawdy można z dużą dozą słuszności przypuszczać, że gdyby Tolkien pozostał bezdzietnym kawalerem, nigdy nie napisałby ani Hobbita, ani Władcy Pierścieni.” [J. Pearce, „Tolkien. Człowiek i mit”, Poznań 2001, s. 50-51].
Fragmenty „Hobbita” pisarz odczytywał na zebraniach nieformalnego stowarzyszenia literackiego „Inklingów”. Rękopis nie był jednak przeznaczony do publikacji. Informacja o utworze dotarły do wydawnictwa Allen and Unwin (do redaktorki Susan Dagnall). Ukończony tekst Tolkien przekazał pod koniec 1936 roku, a jego „recenzentem” stał się dziesięcioletni syn wydawcy. Powieść ukazała się po raz pierwszy we wrześniu 1937 roku.
Utwór został uznany za najlepszą dziecięcą książkę roku według „New York Herald Tribune”. Do dziś cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem czytelników na całym świecie. W 1937 roku wydawca poprosił Tolkiena o kontynuację opowieści – z tej prośby narodziło się dzieło – „Władca Pierścieni”.