Jesteś w: Zbrodnia i kara

„Zbrodnia i kara” jako powieść realistyczno-psychologiczna

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim



„W całym tym dużym pokoju prawie nie było sprzętów. W kącie na prawo mieściło się łóżko; obok niego, bliżej drzwi krzesło oraz kuchenny stół, dwa plecione fotele i komoda z surowego drzew. Żółtawe, odrapane i zasmolone tapety poczerniały we wszystkich załomkach; sadź w zimie bywało tu wilgotno i zimno. Bieda biła w oczy”.

Kolejnymi cechami powieści realistycznej, obecnymi w „Zbrodni i karze”, są przyczynowo-skutkowy ciąg wydarzeń oraz zwarta kompozycja dzieła. Wszystkie opisane w książce wydarzenia zostały dopełnione przez informacje na temat przyczyn i skutków. Jeśli pojawiły się jakieś luki w czasie (np. między końcem szóstej części a epilogiem), zostały uzupełnione przy okazji innych wydarzeń, jak w przypadku przebiegu procesu Rodiona.


Powieść Fiodora Dostojewskiego jest także dziełem poruszającym problemy psychologiczne, przez wielu teoretyków literatury jest nazywana przykładem dziewiętnastowiecznej powieści psychologicznej. Nie bez powodu Teodor Parnicki nazwał autora „ojcem nowoczesnej analizy psychologicznej”.

Autor rozebrał w powieści na kawałeczki ludzką psychikę. Obiektem jego badań stał się Rodion Raskolnikow, ubogi młodzieniec uważający się za jednostkę wybitną i dający sobie prawo do zbrodni w imię ogólnego dobra społecznego. Swój czyn zaplanował szczegółowo, nie zastanawiał się nad moralnymi aspektami, nie czuł większych wyrzutów sumienia nawet po zamordowaniu niewinnego świadka swojej zbrodni. Rodion-zabójca usilnie bronił swoich racji, grzechy zdradził dopiero pod koniec dzieła. W rozmowie z Sonią wyznał, że bardziej od świadomości pozbawienia życia dwóch osób martwi go wizja kolejnych przesłuchań, które były zwyczajnie nudne:
strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 - 



  Dowiedz się więcej