Jesteś w:
Zbrodnia i kara
„Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego to przykład jednej z najlepiej napisanych powieści realistyczno-psychologicznych w XIX wieku.
Bohaterami obszernego dzieła są ludzie z marginesu społecznego. Mamy tam miedzy innymi zbrodniarza przekonanego o swojej niezwykłości, skromną i Bogobojną prostytutkę czy uzależnionego od alkoholu, okradającego dzieci i chorą żonę radcę prawnego. Dostojewski ze szczerością i wiernością smutnej prawdzie o biedzie i cierpieniu ukazał realia egzystencji ludzi nieprzystosowanych społecznie, nie potrafiących zmienić swego tragicznego położenia. Aby jego dzieło było najbardziej zbliżone do prawdy (reguła prawdopodobieństwa), pisarz skrupulatnie przeglądał kroniki kryminalne, czerpiąc z nich informacje na temat wzrostu przestępczości, pijaństwa czy prostytucji.
W myśl słów Stendhala: „powieść jest jak zwierciadło, które obnosi się po gościńcu”, autor ukazał realia życia w XIX-wiecznych Petersburgu, skupiając się na wyglądzie miasta. Opisał brudne, płynące ściekami ulice, pozbawione okien duszne pokoje, oblepione brudem stragany. Miasto jest w powieści nie tylko tłem wydarzeń, ale staje się także ich bohaterem. „Wenecja Północy”, jak zostało nazwane miasto przez jednego z bohaterów, to urbanistyczna kloaka, skąpana w lipcowym słońcu niczym piekło. W opisach przestrzeni otwartych przeważa zastosowana przez pisarza poetyka szczegółu, podobnie jak w opisach postaci, pomieszczeń. Przykładem jest pokój Soni:
strona: - 1 - - 2 - - 3 -
„Zbrodnia i kara” jako powieść realistyczno-psychologiczna
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim„Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego to przykład jednej z najlepiej napisanych powieści realistyczno-psychologicznych w XIX wieku.
Bohaterami obszernego dzieła są ludzie z marginesu społecznego. Mamy tam miedzy innymi zbrodniarza przekonanego o swojej niezwykłości, skromną i Bogobojną prostytutkę czy uzależnionego od alkoholu, okradającego dzieci i chorą żonę radcę prawnego. Dostojewski ze szczerością i wiernością smutnej prawdzie o biedzie i cierpieniu ukazał realia egzystencji ludzi nieprzystosowanych społecznie, nie potrafiących zmienić swego tragicznego położenia. Aby jego dzieło było najbardziej zbliżone do prawdy (reguła prawdopodobieństwa), pisarz skrupulatnie przeglądał kroniki kryminalne, czerpiąc z nich informacje na temat wzrostu przestępczości, pijaństwa czy prostytucji.
W myśl słów Stendhala: „powieść jest jak zwierciadło, które obnosi się po gościńcu”, autor ukazał realia życia w XIX-wiecznych Petersburgu, skupiając się na wyglądzie miasta. Opisał brudne, płynące ściekami ulice, pozbawione okien duszne pokoje, oblepione brudem stragany. Miasto jest w powieści nie tylko tłem wydarzeń, ale staje się także ich bohaterem. „Wenecja Północy”, jak zostało nazwane miasto przez jednego z bohaterów, to urbanistyczna kloaka, skąpana w lipcowym słońcu niczym piekło. W opisach przestrzeni otwartych przeważa zastosowana przez pisarza poetyka szczegółu, podobnie jak w opisach postaci, pomieszczeń. Przykładem jest pokój Soni:
strona: - 1 - - 2 - - 3 -