Jesteś w:
Mistrz i Małgorzata
Na artyzm „Mistrza i Małgorzaty” składa się między innymi język, jaki zastosował w powieści autor. Jest on przede wszystkim przejrzysty i bez trudu pozwala na śledzenie losów tytułowych bohaterów, a także szatańskiej świty. Autor zastosował różnorodną stylistykę, która waha się od liryzmu we fragmentach opisujących związek Mistrza i Małgorzaty, po styl oficjalny towarzyszący wypowiedziom publicznym Piłata.
W relacjonowaniu wydarzeń moskiewskich dominuje „płynna elokwencja fraz o bezbłędnie wyważonym, zmiennym rytmie, poddana układowi swobodnej gawędy” (Drawicz A, Wstęp, w: M. Bułhakow, Mistrz i Małgorzata, Wrocław-Warszawa-Kraków 1990, s. LX). O tym, że Bułhakow był świadomym stylistą świadczą liczne inwersje składniowe czy spiętrzenia epitetów. Nieraz czytelnika przytłaczać może nadmiar opisowości. Przypisuje się to dziennikarskiej przeszłości pisarza, któremu nie był obcy język felietonistyki.
Zupełnie inaczej napisane są sceny mityczne. Cechuje je lakoniczność i klasyczna prostota opisu. Styl pisarza staje się przezroczysty względem opisywanych wydarzeń. Jego wizje są plastyczne i pełne. Czytelnik może się wraz z lekturą przenieść w starożytne czasy odtworzone ze znawstwem i wiernością faktom historycznym.
Język „Mistrza i Małgorzaty”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimNa artyzm „Mistrza i Małgorzaty” składa się między innymi język, jaki zastosował w powieści autor. Jest on przede wszystkim przejrzysty i bez trudu pozwala na śledzenie losów tytułowych bohaterów, a także szatańskiej świty. Autor zastosował różnorodną stylistykę, która waha się od liryzmu we fragmentach opisujących związek Mistrza i Małgorzaty, po styl oficjalny towarzyszący wypowiedziom publicznym Piłata.
W relacjonowaniu wydarzeń moskiewskich dominuje „płynna elokwencja fraz o bezbłędnie wyważonym, zmiennym rytmie, poddana układowi swobodnej gawędy” (Drawicz A, Wstęp, w: M. Bułhakow, Mistrz i Małgorzata, Wrocław-Warszawa-Kraków 1990, s. LX). O tym, że Bułhakow był świadomym stylistą świadczą liczne inwersje składniowe czy spiętrzenia epitetów. Nieraz czytelnika przytłaczać może nadmiar opisowości. Przypisuje się to dziennikarskiej przeszłości pisarza, któremu nie był obcy język felietonistyki.
Zupełnie inaczej napisane są sceny mityczne. Cechuje je lakoniczność i klasyczna prostota opisu. Styl pisarza staje się przezroczysty względem opisywanych wydarzeń. Jego wizje są plastyczne i pełne. Czytelnik może się wraz z lekturą przenieść w starożytne czasy odtworzone ze znawstwem i wiernością faktom historycznym.