Jesteś w: Nad Niemnem

Narracja „Nad Niemnem”

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

Narracja to nadrzędna struktura powieściowego tekstu. Zgodnie z pozytywistyczną poetyką narrator cieszył się dużym autorytetem, był wszechwiedzący, posiadał wszelkie kompetencje moralne, które łączone były z kompetencjami autora. Naturalnym uzupełnieniem wypowiedzi trzecio osobowej jest wprowadzenie dialogów. Narracja i narrator w powieści Orzeszkowej służą jako jeden z głównych środków jej ukształtowania.

O charakterze narracji stanowi już pierwszy fragment utworu będący rozwinięciem zdania: „Dzień był letni i świąteczny”. Od razu zaznaczony zostaje emocjonalny stosunek do opisywanej rzeczywistości, jednak nie przekracza on granicy realizmu. Narrator kreśli szerokie plany, wprowadza czytelnika w nadniemeński świat, by z czasem skupić się na ludziach i ich opisie. Skraca się wówczas perspektywa widzenia. Narracja określa kontur przytaczanej mowy bohaterów, daje wyraz sposobu ich mówienia, charakteryzuje postaci, co współbrzmi z partiami dialogowymi. Gdy dialog się urywa narrator najczęściej referuje dalszą część rozmowy lub określa jej kierunek. Narracja informuje o zmianie sytuacji bądź sygnalizuje koniec sceny. Rzadko pojawiają się uogólnienia, które służą charakterystyce bohaterów, zjawisk czy środowiska społecznego prowadząc do typizacji.

Narracja „Nad Niemnem” przedziela poszczególne scenki dialogowe włączając je w powieściowy tok. Czasem scenki przechodzą jedne w drugą, przedzielone minimalną narracją budując ciąg przyczynowo-skutkowy. Narrator zna dokładnie przedstawiony świat, jednak nie wyprzedza toku akcji. Charakteryzuje bohaterów pokazując ich osobowość działaniem, mową czy wyglądem. Także przeszłość wyłania się ze słów bohaterów i zaistniałych sytuacji. Większą wiedzę narrator ma na temat przeżyć wewnętrznych bohaterów, jednak i ona wynika z zewnętrznej obserwacji ich zachowania i wyglądu.
strona:   - 1 -  - 2 - 



  Dowiedz się więcej