Jesteś w:
Biblia
Księga Hioba należąca do zbioru ksiąg dydaktycznych prezentuje nam odpowiedz na to pytanie poprzez ukazanie losów Hioba. Centralnym zagadnieniem tego dzieła jest problem niezawinionego cierpienia, jego sens wobec milczenia i bezczynności Boga. Podważona zostaje prosta zasada: sprawiedliwość zawsze będzie nagrodzona, a niegodziwość ukarana. Hiob, z powodu zakładu między Bogiem a Szatanem, znosi liczne cierpienia - traci cały dobytek, umierają jego dzieci, wreszcie sam zostaje dotknięty trądem, co odbiera mu szacunek u ludzi, bo chorobę traktowano jako karę za szczególnie ciężkie grzechy.
Ciężko doświadczany Hiob, nie popełnił żadnej zbrodni, miał czyste sumienie, zaczyna wątpić, czy Bóg rzeczywiście jest ojcem dobrym i sprawiedliwym. Mimo wszystko Hiob pozostaje przy Bogu , z ufnością oddaje się w jego ręce. Bóg w końcu przestaje milczeć i przemawia do nieszczęsnego Hioba. Mowy Boga mają jeden, główny cel: proponują nowe rozumienie Boga, świata i własnego cierpienia, relacji pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Bóg zapewnia też Hioba że niewinnie cierpiący nie został zapomniany i porzucony.
Punktem kulminacyjnym poematu jest teofania. Już na samym początku Bóg objawia swoją potęgę, miażdżącą przewagę nad słabą kondycją człowieka. Jednocześnie ukazuje, z jaką troską, w najdrobniejszych szczegółach, zaplanował i urządził świat. Zasypuje Hioba pytaniami, sam nie udziela ani jednej odpowiedzi. Wszystko jednak staje się w tym momencie dla człowieka jasne, przekonuje się o bezkresnej mocy Boga, o tym, że niemożliwego nic dla Niego nie ma. Ponadto dochodzi do ważnej konstatacji, iż Pan w swych działaniach ma ukryte cele, są one niezrozumiałe dla człowieka, przekraczają bowiem możliwości poznawcze jego rozumu. To, co pozornie pozbawione jest wszelkiego sensu, w ujęciu immanentnym wydaje się niesprawiedliwe, a więc w konsekwencji może wywołać bunt jednostki, w wymiarze transcendentnym nabiera innego znaczenia. Jakiego? Tego człowiek na Ziemi nie dowie się, może jedynie pokornie milczeć, uznając wyższość Boga nad wszelkim stworzeniem.
Sposób przeżywania cierpień to miara ludzkiej godności, warto pozostać wiernym sobie i Bogu. Ta wspaniała księga nie daje prostych odpowiedzi na zasadnicze pytanie. Odrzuca stwierdzenie, że Bóg jest obojętny, samowolny, ale też nie potwierdza przekonania Izraelitów o obowiązywaniu prostego mechanizmu: prawość - nagroda, zło - kara. Księga ta nadaje cierpieniu nowy charakter. Cierpienie staje się czymś ważnym. Jego ranga urasta do narzędzia boskiej komunikacji z człowiekiem. Cierpienie staje się świętością i prowadzi do niej. Podjęcie cierpienia i zgodzenie się bezsprzecznie z wolą Bożą to bardzo trudna próba. Wspaniałym przykładem jest tu życie Ojca Świętego Jana Pawła II, którego od wczesnych dziecięcych lat udziałem było cierpienie. Podczas swojej posługi kapłańskiej mimo wielu ciężkich schorzeń nigdy nie sprzeciwił się woli boskiej i do końca swych dni żył tak jak kazał mu Bóg. Ale to nie jedyny przykład dzielnego i wytrwałego znoszenia cierpienia. Na całym świecie są ich tysiące. Hiobowe cierpienie, które od zawsze towarzyszy ludziom stało się inspiracją dla poetów i malarzy.
Księga Hioba – opracowanie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimKsięga Hioba należąca do zbioru ksiąg dydaktycznych prezentuje nam odpowiedz na to pytanie poprzez ukazanie losów Hioba. Centralnym zagadnieniem tego dzieła jest problem niezawinionego cierpienia, jego sens wobec milczenia i bezczynności Boga. Podważona zostaje prosta zasada: sprawiedliwość zawsze będzie nagrodzona, a niegodziwość ukarana. Hiob, z powodu zakładu między Bogiem a Szatanem, znosi liczne cierpienia - traci cały dobytek, umierają jego dzieci, wreszcie sam zostaje dotknięty trądem, co odbiera mu szacunek u ludzi, bo chorobę traktowano jako karę za szczególnie ciężkie grzechy.
Ciężko doświadczany Hiob, nie popełnił żadnej zbrodni, miał czyste sumienie, zaczyna wątpić, czy Bóg rzeczywiście jest ojcem dobrym i sprawiedliwym. Mimo wszystko Hiob pozostaje przy Bogu , z ufnością oddaje się w jego ręce. Bóg w końcu przestaje milczeć i przemawia do nieszczęsnego Hioba. Mowy Boga mają jeden, główny cel: proponują nowe rozumienie Boga, świata i własnego cierpienia, relacji pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Bóg zapewnia też Hioba że niewinnie cierpiący nie został zapomniany i porzucony.
Punktem kulminacyjnym poematu jest teofania. Już na samym początku Bóg objawia swoją potęgę, miażdżącą przewagę nad słabą kondycją człowieka. Jednocześnie ukazuje, z jaką troską, w najdrobniejszych szczegółach, zaplanował i urządził świat. Zasypuje Hioba pytaniami, sam nie udziela ani jednej odpowiedzi. Wszystko jednak staje się w tym momencie dla człowieka jasne, przekonuje się o bezkresnej mocy Boga, o tym, że niemożliwego nic dla Niego nie ma. Ponadto dochodzi do ważnej konstatacji, iż Pan w swych działaniach ma ukryte cele, są one niezrozumiałe dla człowieka, przekraczają bowiem możliwości poznawcze jego rozumu. To, co pozornie pozbawione jest wszelkiego sensu, w ujęciu immanentnym wydaje się niesprawiedliwe, a więc w konsekwencji może wywołać bunt jednostki, w wymiarze transcendentnym nabiera innego znaczenia. Jakiego? Tego człowiek na Ziemi nie dowie się, może jedynie pokornie milczeć, uznając wyższość Boga nad wszelkim stworzeniem.
Sposób przeżywania cierpień to miara ludzkiej godności, warto pozostać wiernym sobie i Bogu. Ta wspaniała księga nie daje prostych odpowiedzi na zasadnicze pytanie. Odrzuca stwierdzenie, że Bóg jest obojętny, samowolny, ale też nie potwierdza przekonania Izraelitów o obowiązywaniu prostego mechanizmu: prawość - nagroda, zło - kara. Księga ta nadaje cierpieniu nowy charakter. Cierpienie staje się czymś ważnym. Jego ranga urasta do narzędzia boskiej komunikacji z człowiekiem. Cierpienie staje się świętością i prowadzi do niej. Podjęcie cierpienia i zgodzenie się bezsprzecznie z wolą Bożą to bardzo trudna próba. Wspaniałym przykładem jest tu życie Ojca Świętego Jana Pawła II, którego od wczesnych dziecięcych lat udziałem było cierpienie. Podczas swojej posługi kapłańskiej mimo wielu ciężkich schorzeń nigdy nie sprzeciwił się woli boskiej i do końca swych dni żył tak jak kazał mu Bóg. Ale to nie jedyny przykład dzielnego i wytrwałego znoszenia cierpienia. Na całym świecie są ich tysiące. Hiobowe cierpienie, które od zawsze towarzyszy ludziom stało się inspiracją dla poetów i malarzy.