Jesteś w:
Świętoszek
W komedii Moliera „Świętoszek” pojawia się temat bardzo poważny – satyra na panujące we Francji stosunki społeczne. Jest to temat zupełnie nowy w komedii. Podnosi jej znaczenie w teatrze. Od tego momentu komedia przestaje być pustą, często niewybredną zabawą. Zbliża się tym samym do poważnej sztuki dramatycznej, chociaż treści przekazywane są w lekkiej formie.
Molier zaryzykował taki temat, ponieważ jego wrogowie po wystawieniu „Szkoły żon” w 1662 roku dopatrzyli się niemoralności, wyśmiewania religii w tej sztuce i próbowali usunąć ją ze sceny. W roku 1664 wystawił komedię „Świętoszek”, która pokazywała jak naprawdę wygląda brak moralności i kpina z religii.
Jej główny bohater, Tartuffe w cyniczny sposób powołuje się na zasady moralne regulowane ascetycznym chrystianizmem. Dzięki swoim zdolnościom aktorskim i elokwencji potrafi wcielać się w postać człowieka niezwykle pobożnego. Robi to dla celów całkiem świeckich. Ma dzięki temu dach nad głową i utrzymanie w domu Orgona. Dla majątku gotów jest ożenić się z jego córką, Marianną a przy okazji, dla własnej przyjemności uwieść żonę Orgona, Elmirę. Niewiele też obchodzi go fakt, że skłócił ojca z synem. Skwapliwie natomiast korzysta z okazji, by wkraść się w tajemnice Orgona / ukrywane dokumenty / i przyjąć od niego zapisy majątkowe. Gdy czuje się już pewny siebie, odsłania swoje prawdziwe oblicze obłudnego oszusta i intryganta.
Molier w swojej sztuce chciał pokazać, że między skrajnościami takimi, jak ascetyczna religijność i wojujący ateizm jest jeszcze normalne życie, Taką postawę reprezentują jego pozytywni bohaterowie: Elmira, Kleant, Damis, Marianna, Walery i Doryna. Ich moralność jest bliższa moralności świeckiej. Chcą odczuwać radość życia i zachowywać się z naturalną prostotą. Obłudna sztuczność odstręcza ich.
strona: - 1 - - 2 -
„Świętoszek” Moliera jako satyra
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimW komedii Moliera „Świętoszek” pojawia się temat bardzo poważny – satyra na panujące we Francji stosunki społeczne. Jest to temat zupełnie nowy w komedii. Podnosi jej znaczenie w teatrze. Od tego momentu komedia przestaje być pustą, często niewybredną zabawą. Zbliża się tym samym do poważnej sztuki dramatycznej, chociaż treści przekazywane są w lekkiej formie.
Molier zaryzykował taki temat, ponieważ jego wrogowie po wystawieniu „Szkoły żon” w 1662 roku dopatrzyli się niemoralności, wyśmiewania religii w tej sztuce i próbowali usunąć ją ze sceny. W roku 1664 wystawił komedię „Świętoszek”, która pokazywała jak naprawdę wygląda brak moralności i kpina z religii.
Jej główny bohater, Tartuffe w cyniczny sposób powołuje się na zasady moralne regulowane ascetycznym chrystianizmem. Dzięki swoim zdolnościom aktorskim i elokwencji potrafi wcielać się w postać człowieka niezwykle pobożnego. Robi to dla celów całkiem świeckich. Ma dzięki temu dach nad głową i utrzymanie w domu Orgona. Dla majątku gotów jest ożenić się z jego córką, Marianną a przy okazji, dla własnej przyjemności uwieść żonę Orgona, Elmirę. Niewiele też obchodzi go fakt, że skłócił ojca z synem. Skwapliwie natomiast korzysta z okazji, by wkraść się w tajemnice Orgona / ukrywane dokumenty / i przyjąć od niego zapisy majątkowe. Gdy czuje się już pewny siebie, odsłania swoje prawdziwe oblicze obłudnego oszusta i intryganta.
Molier w swojej sztuce chciał pokazać, że między skrajnościami takimi, jak ascetyczna religijność i wojujący ateizm jest jeszcze normalne życie, Taką postawę reprezentują jego pozytywni bohaterowie: Elmira, Kleant, Damis, Marianna, Walery i Doryna. Ich moralność jest bliższa moralności świeckiej. Chcą odczuwać radość życia i zachowywać się z naturalną prostotą. Obłudna sztuczność odstręcza ich.
strona: - 1 - - 2 -
| Dowiedz się więcej | |