Jesteś w: Mendel Gdański

„Mendel Gdański” – narracja i język

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

W noweli „Mendel Gdański” mamy do czynienia z narracją trzeci osobową. Narrator kreuje świat przedstawiony i w trzeciej osobie opowiada o tragedii tytułowego Żyda. „Wykorzystując scharakteryzowany punkt wyjścia ekspozycji, ukryty narrator pośrednio oddaje głos bohaterowi, którego rozmyślania wprowadzają częściowo przedakcję (część bowiem – w roli argumentu ideowego pojawi się później).” - Brodzka A., „O nowelach Marii Konopnickiej”, Warszawa 1958, s. 227. Ujawnienie się akcji właściwej następuje przez przypomnienie incydentu, jaki spotkał wnuka głównego bohatera.

Ważną funkcję artystyczną w noweli pełni stylizacja językowa. Konopnicka wprowadza ją w celu realistycznego oddania środowiska przedstawicieli żydowskiej mniejszości. Głównie z ust Mendla Gdańskiego padają charakterystyczne dla żargonu Żydów zamieszkujących Polskę polskie zdania, które nie tylko oddają specyfikę wypowiadania się mniejszości, ale także świadczą o jej mentalności i sposobie rozumienia rzeczywistości.

Konopnicka przywołuje charakterystyczne słownictwo i składnię, oddaje także typowe cechy fonetyczne i morfologiczne, właściwe ludziom z opisywanego środowiska: „Nu, u mnie umarło serce do tego miasto!...”, „hawelok”, „bosiny”, „Un w szkole siedzi, w ławkę przy swoich kolegi un siedzi”.



  Dowiedz się więcej