Jesteś w:
Balladyna
Dramat Juliusza Słowackiego „Balladyna” powstał na emigracji, w czasie pobytu poety w Genewie w 1834 roku. Był reakcją na stosunki i nastroje panujące wśród polskich emigrantów po upadku powstania listopadowego / 1830- 1831 /. Słowacki napisał dramat o władzy a jego akcję umieścił w
czasach legendarnych i pozahistorycznych. Współcześni jednak mogli dopatrzeć się w nim aluzji do aktualnych wydarzeń politycznych.
Zaborcza Balladyna mogła uchodzić za alegoryczny portret cara Rosji, który przemocą i represjami utrzymuje swoją władzę. Przedstawiony baśniowy świat miał przedstawiać obraz skłóconej polskiej emigracji, jej bezskuteczne działania, zabieganie o coś, co zostało utracone, wzajemne oskarżenia. Słowacki upatrywał źródła zła w feudalnych strukturach społecznych. W zaborze rosyjskim pańszczyzna miała być zniesiona dopiero po powstaniu styczniowym.
Zaproponowane przez Grabca reformy, gdy został królem dzwonkowym odbierano jako aluzję do reform cara Mikołaja I, jakie zamierzał przeprowadzić po stłumieniu powstania listopadowego. Ironiczne uwagi odnosiły się też do innych absolutnych monarchii / mowa tronowa Grabca, jego propozycja wprowadzenia paszportów dla obywateli /.
Zakończenie dramatu również dało się odnieść do aktualnej sytuacji Polski pod zaborem rosyjskim – sprawa objęcia tronu gnieźnieńskiego zakończyła się całkowitym fiaskiem i pozostała niewiadomą.
„Balladyna” - wątek polityczny
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimDramat Juliusza Słowackiego „Balladyna” powstał na emigracji, w czasie pobytu poety w Genewie w 1834 roku. Był reakcją na stosunki i nastroje panujące wśród polskich emigrantów po upadku powstania listopadowego / 1830- 1831 /. Słowacki napisał dramat o władzy a jego akcję umieścił w
czasach legendarnych i pozahistorycznych. Współcześni jednak mogli dopatrzeć się w nim aluzji do aktualnych wydarzeń politycznych.
Zaborcza Balladyna mogła uchodzić za alegoryczny portret cara Rosji, który przemocą i represjami utrzymuje swoją władzę. Przedstawiony baśniowy świat miał przedstawiać obraz skłóconej polskiej emigracji, jej bezskuteczne działania, zabieganie o coś, co zostało utracone, wzajemne oskarżenia. Słowacki upatrywał źródła zła w feudalnych strukturach społecznych. W zaborze rosyjskim pańszczyzna miała być zniesiona dopiero po powstaniu styczniowym.
Zaproponowane przez Grabca reformy, gdy został królem dzwonkowym odbierano jako aluzję do reform cara Mikołaja I, jakie zamierzał przeprowadzić po stłumieniu powstania listopadowego. Ironiczne uwagi odnosiły się też do innych absolutnych monarchii / mowa tronowa Grabca, jego propozycja wprowadzenia paszportów dla obywateli /.
Zakończenie dramatu również dało się odnieść do aktualnej sytuacji Polski pod zaborem rosyjskim – sprawa objęcia tronu gnieźnieńskiego zakończyła się całkowitym fiaskiem i pozostała niewiadomą.