Jesteś w:
Balladyna
Dramat romantyczny chętnie sięgał do wcześniejszych doskonałych wzorców sztuki dramatopisarskiej odbiegających od klasycznego wzorca. Ulubionym twórcą był William Szekspir. Słowacki z upodobaniem czerpał inspirację i wzorce z jego dramatów.
Jedną z cech dramatu szekspirowskiego jest rezygnacja z kategorii mimesis / naśladowanie rzeczywistości / na rzecz tworzenia fantastycznego świata. Tak też postąpił Słowacki umieszczając akcję swojego dramatu „Balladyna” w czasach bajecznych i wprowadzając do niego osoby fantastyczne: Goplanę, Skierkę i Chochlika.
Kolejną cechą dramatu szekspirowskiego jest rezygnacja z zasady decorum poprzez wprowadzenie śmiesznych, rubasznych scen. U Słowackiego taką funkcję spełnia Grabiec, który dodaje komizmu każdej scenie, w której prezentuje swoją prostacką naturę. Niestety, nie chroni go to przed tragicznym końcem.
Dramat szekspirowski zrywał z monolityczną postacią starożytnego bohatera. Jego bohaterów cechowało pogłębienie psychologiczne. W „Balladynie” dotyczy to przede wszystkim głównej bohaterki. Z pięknej dziewczyny o niedobrym charakterze przekształca się ona w zbrodniarkę, oszustkę i kobietę żądną władzy. Również w psychice innych bohaterów zachodzą zmiany. Fon Kostryn ze sługi przekształca się w podstępnego przeciwnika. Wdowa z troskliwej matki zmienia się w oskarżycielkę córki, chociaż miłość macierzyńska powstrzymuje ją przed ujawnieniem jej imienia.
U Słowackiego, podobnie jak u Szekspira jest złamanie zasady trzech jedności – miejsca, czasu i akcji. Zdarzenia rozgrywają się w ciągu kilku dni, w różnych miejscach a wątek Grabca i Goplany zdecydowanie służy rozbiciu ciągłości akcji.
strona: - 1 - - 2 -
Związek „Balladyny” z dramatem szekspirowskim
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimDramat romantyczny chętnie sięgał do wcześniejszych doskonałych wzorców sztuki dramatopisarskiej odbiegających od klasycznego wzorca. Ulubionym twórcą był William Szekspir. Słowacki z upodobaniem czerpał inspirację i wzorce z jego dramatów.
Jedną z cech dramatu szekspirowskiego jest rezygnacja z kategorii mimesis / naśladowanie rzeczywistości / na rzecz tworzenia fantastycznego świata. Tak też postąpił Słowacki umieszczając akcję swojego dramatu „Balladyna” w czasach bajecznych i wprowadzając do niego osoby fantastyczne: Goplanę, Skierkę i Chochlika.
Kolejną cechą dramatu szekspirowskiego jest rezygnacja z zasady decorum poprzez wprowadzenie śmiesznych, rubasznych scen. U Słowackiego taką funkcję spełnia Grabiec, który dodaje komizmu każdej scenie, w której prezentuje swoją prostacką naturę. Niestety, nie chroni go to przed tragicznym końcem.
Dramat szekspirowski zrywał z monolityczną postacią starożytnego bohatera. Jego bohaterów cechowało pogłębienie psychologiczne. W „Balladynie” dotyczy to przede wszystkim głównej bohaterki. Z pięknej dziewczyny o niedobrym charakterze przekształca się ona w zbrodniarkę, oszustkę i kobietę żądną władzy. Również w psychice innych bohaterów zachodzą zmiany. Fon Kostryn ze sługi przekształca się w podstępnego przeciwnika. Wdowa z troskliwej matki zmienia się w oskarżycielkę córki, chociaż miłość macierzyńska powstrzymuje ją przed ujawnieniem jej imienia.
U Słowackiego, podobnie jak u Szekspira jest złamanie zasady trzech jedności – miejsca, czasu i akcji. Zdarzenia rozgrywają się w ciągu kilku dni, w różnych miejscach a wątek Grabca i Goplany zdecydowanie służy rozbiciu ciągłości akcji.
strona: - 1 - - 2 -