Jesteś w:
Potop
Jedną z głównych wyróżników sienkiewiczowskiej prozy jest sposób kreowania bohaterów literackich z powieści historycznych. Sam pisarz uważał, że postaci są jednym z najważniejszych składników prozy, że powinny „towarzyszyć” czytelnikom w życiu.
W kreacji bohaterów „Potopu” na uwagę zasługuje wcielenie się pisarza w „mentalność ludzi dawnych”. Dzięki poznaniu licznych źródeł, wierności realizmowi historycznemu pisarz wykreował literackie typy, które do dziś dnia są barwne i żyją w masowej wyobraźni czytelników. Bohaterowie Sienkiewicza łączyli w sobie postaci z awanturniczego romansu z typowymi przedstawicielami epoki pochodzącymi z określonego środowiska. Najlepszym przykładem jest Andrzej Kmicic. Pisarz nie skupia się na ukazaniu głębi psychologicznej tej postaci, ale na plastyczności portretu oraz aktywności bohatera. Dynamiczna fabuła wymagała wprowadzenia do akcji wyrazistych kreacji, jasno zarysowanych sylwtek często ukazanych na zasadzie kontrastu.
Wprowadzając postaci do „Potopu” autor poprzedza ich charakterystykę opisem zewnętrznym związanym z konkretną sytuacją. Prezentacja Kmicica odbywa się w ramach fabularnego wydarzenia, a następnie mamy do czynienia z jej opisem, w tym wypadku „oczami” Oleńki Billewiczówny. Postaci pierwszoplanowe łączy konstrukcja wspólnego losu – współdziałania, walki, miłości czy przyjaźni. Bohaterów pozytywnych wiążą te same wartości – miłość do kraju i króla, wspólny udział w wojennych kampaniach.
strona: - 1 - - 2 -
Sposób kreowania bohaterów w „Potopie”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimJedną z głównych wyróżników sienkiewiczowskiej prozy jest sposób kreowania bohaterów literackich z powieści historycznych. Sam pisarz uważał, że postaci są jednym z najważniejszych składników prozy, że powinny „towarzyszyć” czytelnikom w życiu.
W kreacji bohaterów „Potopu” na uwagę zasługuje wcielenie się pisarza w „mentalność ludzi dawnych”. Dzięki poznaniu licznych źródeł, wierności realizmowi historycznemu pisarz wykreował literackie typy, które do dziś dnia są barwne i żyją w masowej wyobraźni czytelników. Bohaterowie Sienkiewicza łączyli w sobie postaci z awanturniczego romansu z typowymi przedstawicielami epoki pochodzącymi z określonego środowiska. Najlepszym przykładem jest Andrzej Kmicic. Pisarz nie skupia się na ukazaniu głębi psychologicznej tej postaci, ale na plastyczności portretu oraz aktywności bohatera. Dynamiczna fabuła wymagała wprowadzenia do akcji wyrazistych kreacji, jasno zarysowanych sylwtek często ukazanych na zasadzie kontrastu.
Wprowadzając postaci do „Potopu” autor poprzedza ich charakterystykę opisem zewnętrznym związanym z konkretną sytuacją. Prezentacja Kmicica odbywa się w ramach fabularnego wydarzenia, a następnie mamy do czynienia z jej opisem, w tym wypadku „oczami” Oleńki Billewiczówny. Postaci pierwszoplanowe łączy konstrukcja wspólnego losu – współdziałania, walki, miłości czy przyjaźni. Bohaterów pozytywnych wiążą te same wartości – miłość do kraju i króla, wspólny udział w wojennych kampaniach.
strona: - 1 - - 2 -