Jesteś w:
Cierpienia młodego Wertera
Johann Wolfgang Goethe pragnął swemu dziełu nadać cechy autentyczności. Posłużyła temu forma powieści epistolarnej, w której mamy do czynienia z pierwszoosobowym narratorem, ale także język odzwierciedlający sposób wypowiadania się młodego człowieka żyjącego w drugiej połowie XVIII wieku. Język Wertera jest adekwatny do jego pochodzenia oraz poziomu wykształcenia.
Werter czuje się artystą – potrafi rysować, gra na fortepianie, tłumaczy dzieła z angielskiego – świat widzi przez pryzmat poezji oraz fantazji i w taki sposób go opisuje. W swych listach kreuje swoją postać na wzór poznanych dzięki literaturze postaw i typów bohaterów. Swoje emocje opisuje za pomocą górnolotnego stylu, używając nieraz literackich środków obrazowania.
Listy Wertera cechuje różnorodność zarówno co do formy, jak i treści, co spowodowane jest przede wszystkim zmiennymi nastrojami bohatera i okolicznościami, w jakich pisze korespondencję. Styl jest nieraz egzaltowany, a nieraz stanowi zrytmizowaną prozę. Odzwierciedlają one jego spontaniczne reakcje, dlatego zaigrają wykrzyknienia, westchnienia, okrzyki. Jego epistoły nacechowane są uczuciowością. Zwierza się swemu przyjacielowi – Wilhelmowi z najskrytszych doznań i odczuć. Sprawia to, że pełno w nich subiektywnych spostrzeżeń, a ich kompozycja odbiega od klasycznego ułożenia listów oświeceniowych. Mimo ukazania na pierwszym planie uczuć, można z korespondencji odtworzyć pełny bieg wydarzeń.
Styl listów, które składają się na „Cierpienia młodego Wertera” w pełni odpowiadają stylowi wypowiedzi stosowanej w okresie „burzy i naporu”. Przepełnione uczuciami zdania łamią dawne konwencje. Zawierają wiele inwersji i słów pochodzących z języka potocznego. Często stosowane są myślniki i wykrzykniki. Mimo to język jest ekonomiczny i zawsze służy zamierzeniu opisania historii nieszczęśliwej miłości.
Język „Cierpień młodego Wertera”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimJohann Wolfgang Goethe pragnął swemu dziełu nadać cechy autentyczności. Posłużyła temu forma powieści epistolarnej, w której mamy do czynienia z pierwszoosobowym narratorem, ale także język odzwierciedlający sposób wypowiadania się młodego człowieka żyjącego w drugiej połowie XVIII wieku. Język Wertera jest adekwatny do jego pochodzenia oraz poziomu wykształcenia.
Werter czuje się artystą – potrafi rysować, gra na fortepianie, tłumaczy dzieła z angielskiego – świat widzi przez pryzmat poezji oraz fantazji i w taki sposób go opisuje. W swych listach kreuje swoją postać na wzór poznanych dzięki literaturze postaw i typów bohaterów. Swoje emocje opisuje za pomocą górnolotnego stylu, używając nieraz literackich środków obrazowania.
Listy Wertera cechuje różnorodność zarówno co do formy, jak i treści, co spowodowane jest przede wszystkim zmiennymi nastrojami bohatera i okolicznościami, w jakich pisze korespondencję. Styl jest nieraz egzaltowany, a nieraz stanowi zrytmizowaną prozę. Odzwierciedlają one jego spontaniczne reakcje, dlatego zaigrają wykrzyknienia, westchnienia, okrzyki. Jego epistoły nacechowane są uczuciowością. Zwierza się swemu przyjacielowi – Wilhelmowi z najskrytszych doznań i odczuć. Sprawia to, że pełno w nich subiektywnych spostrzeżeń, a ich kompozycja odbiega od klasycznego ułożenia listów oświeceniowych. Mimo ukazania na pierwszym planie uczuć, można z korespondencji odtworzyć pełny bieg wydarzeń.
Styl listów, które składają się na „Cierpienia młodego Wertera” w pełni odpowiadają stylowi wypowiedzi stosowanej w okresie „burzy i naporu”. Przepełnione uczuciami zdania łamią dawne konwencje. Zawierają wiele inwersji i słów pochodzących z języka potocznego. Często stosowane są myślniki i wykrzykniki. Mimo to język jest ekonomiczny i zawsze służy zamierzeniu opisania historii nieszczęśliwej miłości.