Jesteś w:
Cierpienia młodego Wertera
W powieści epistolarnej Johanna Wolfganga Goethego odnajdziemy zarówno narrację pierwszoosobową, jak i trzecioosobową. Forma listów pisanych do przyjaciela, w których główny bohater zwierza się, opisuje swoje obserwacje i przeżycia wewnętrzne wymusza zastosowanie narracji pierwszoosobowej. To cecha powieści epistolarnej.
Osoba mówiąca w utworze należy do świata przedstawionego, prezentuje własne obserwacje i przeżycia. Werter relacjonuje wydarzenia, w których sam bierze udział lub jest ich świadkiem. Opisywaną rzeczywistość przedstawia w sposób subiektywny, przyjmuje swój punkt widzenia, ocenia zachowania innych, opisuje swe emocjonalne przeżycia. Narracja listów należy do narracji bezpośredniej – Werter, główny bohater powieści, często zadaje pytania retoryczne odsłaniając tok swoich myśli. Z listów, ułożonych chronologicznie, poznajemy rozwój uczuć Wertera do Lotty i jego destrukcję z powodu niemożności bycia z ukochaną. Ich autor ma świadomość, co się z nim dzieje, szczegółowo opisuje swe emocje. Często najpierw wspomina o stanie swych emocji, a dopiero później kreśli zdarzenie, które je wywołało. Dzięki temu akcja właściwa odsunięta zostaje na dalszy plan.
Narracja trzeci osobowa (autorska) występuje w ostatniej części utwory, gdy narrator odtwarza ostatnie sceny tragedii głównego bohatera. Nie jest on częścią świata przedstawionego. Odtwarza także wydarzenia, które nastąpiły po śmierci Wertera, dzięki czemu doprowadza dramat samobójcy do końca. Wydarzenia odautorskie przedstawione są z dystansem, obiektywnie. Narrator ukazuje fakty dotyczące poszczególnych bohaterów, nie ocenia ich. Trzecioosobowy narrator jest wszechwiedzący – wie o wszystkich zdarzeniach oraz przeżyciach bohaterów, choć sam w nich nie uczestniczy. Zwraca się także bezpośrednio do czytelnika, ręcząc, że dołożył wszelkich starań, by ukazać zakończenie historii Wertera zgodnie z zebranymi relacjami.
Narracja „Cierpień młodego Wertera”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimW powieści epistolarnej Johanna Wolfganga Goethego odnajdziemy zarówno narrację pierwszoosobową, jak i trzecioosobową. Forma listów pisanych do przyjaciela, w których główny bohater zwierza się, opisuje swoje obserwacje i przeżycia wewnętrzne wymusza zastosowanie narracji pierwszoosobowej. To cecha powieści epistolarnej.
Osoba mówiąca w utworze należy do świata przedstawionego, prezentuje własne obserwacje i przeżycia. Werter relacjonuje wydarzenia, w których sam bierze udział lub jest ich świadkiem. Opisywaną rzeczywistość przedstawia w sposób subiektywny, przyjmuje swój punkt widzenia, ocenia zachowania innych, opisuje swe emocjonalne przeżycia. Narracja listów należy do narracji bezpośredniej – Werter, główny bohater powieści, często zadaje pytania retoryczne odsłaniając tok swoich myśli. Z listów, ułożonych chronologicznie, poznajemy rozwój uczuć Wertera do Lotty i jego destrukcję z powodu niemożności bycia z ukochaną. Ich autor ma świadomość, co się z nim dzieje, szczegółowo opisuje swe emocje. Często najpierw wspomina o stanie swych emocji, a dopiero później kreśli zdarzenie, które je wywołało. Dzięki temu akcja właściwa odsunięta zostaje na dalszy plan.
Narracja trzeci osobowa (autorska) występuje w ostatniej części utwory, gdy narrator odtwarza ostatnie sceny tragedii głównego bohatera. Nie jest on częścią świata przedstawionego. Odtwarza także wydarzenia, które nastąpiły po śmierci Wertera, dzięki czemu doprowadza dramat samobójcy do końca. Wydarzenia odautorskie przedstawione są z dystansem, obiektywnie. Narrator ukazuje fakty dotyczące poszczególnych bohaterów, nie ocenia ich. Trzecioosobowy narrator jest wszechwiedzący – wie o wszystkich zdarzeniach oraz przeżyciach bohaterów, choć sam w nich nie uczestniczy. Zwraca się także bezpośrednio do czytelnika, ręcząc, że dołożył wszelkich starań, by ukazać zakończenie historii Wertera zgodnie z zebranymi relacjami.