Jesteś w:
Dziady
Każda z trzech części „Dziadów” powstawała w innym europejskim mieście. Z tego względu części II i IV badacze nazywają czasem „Dziadami” kowieńsko-wileńskimi, natomiast część III „Dziadami” drezdeńskimi. „Dziady” kowieńsko-wileńskie powstawały w latach 1820-1823 (również wówczas Adam Mickiewicz pracował nad pierwszą częścią „Dziadów”, jednak nigdy nie zdążył ich ukończyć – jedyne ukończone fragmenty ukazały się po śmierci autora pod tytułem „Widowisko”). „Dziady” drezdeńskie powstały w 1832 roku.
Ciężko nie odnieść wrażenia, iż każda cześć cyklu stanowi odrębne dzieło i nic poza wspólnym tytułem nie łączy kolejnych odsłon dramatu w spójną całość. Takie postrzeganie sprawy jest jednak błędne. Spoiwem wszystkich części „Dziadów” jest właśnie tytułowy, pogański obrzęd polegający na przywoływaniu dusz zmarłych, który w utworze pozwala na swobodne łączenie się ze sobą dwóch światów – doczesnego i pośmiertnego. Ponadto warto zwrócić uwagę, iż we wszystkich częściach „Dziadów” bohaterem jest młody człowiek (pod różnymi imionami), którego poznajemy jako nieszczęśliwego kochanka, a następnie wojownika o niepodległość ojczyzny (w drugiej części widzimy go jako zjawę z krwawiącym sercem).
W tym momencie należy wspomnieć o wielu elementach autobiograficznych, jakie Mickiewicz zawarł w Dziadach – głównie nieszczęśliwa miłość oraz zaangażowanie się w sprawę odzyskania przez Polskę niepodległości. Zwłaszcza IV część „Dziadów” zawiera wiele odniesień do życiorysu poety – rozstanie z Marylą, dzieciństwo w Nowogrodku, śmierć matki, sympatię z filomatami.
„Dziady” – geneza
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimKażda z trzech części „Dziadów” powstawała w innym europejskim mieście. Z tego względu części II i IV badacze nazywają czasem „Dziadami” kowieńsko-wileńskimi, natomiast część III „Dziadami” drezdeńskimi. „Dziady” kowieńsko-wileńskie powstawały w latach 1820-1823 (również wówczas Adam Mickiewicz pracował nad pierwszą częścią „Dziadów”, jednak nigdy nie zdążył ich ukończyć – jedyne ukończone fragmenty ukazały się po śmierci autora pod tytułem „Widowisko”). „Dziady” drezdeńskie powstały w 1832 roku.
Ciężko nie odnieść wrażenia, iż każda cześć cyklu stanowi odrębne dzieło i nic poza wspólnym tytułem nie łączy kolejnych odsłon dramatu w spójną całość. Takie postrzeganie sprawy jest jednak błędne. Spoiwem wszystkich części „Dziadów” jest właśnie tytułowy, pogański obrzęd polegający na przywoływaniu dusz zmarłych, który w utworze pozwala na swobodne łączenie się ze sobą dwóch światów – doczesnego i pośmiertnego. Ponadto warto zwrócić uwagę, iż we wszystkich częściach „Dziadów” bohaterem jest młody człowiek (pod różnymi imionami), którego poznajemy jako nieszczęśliwego kochanka, a następnie wojownika o niepodległość ojczyzny (w drugiej części widzimy go jako zjawę z krwawiącym sercem).
W tym momencie należy wspomnieć o wielu elementach autobiograficznych, jakie Mickiewicz zawarł w Dziadach – głównie nieszczęśliwa miłość oraz zaangażowanie się w sprawę odzyskania przez Polskę niepodległości. Zwłaszcza IV część „Dziadów” zawiera wiele odniesień do życiorysu poety – rozstanie z Marylą, dzieciństwo w Nowogrodku, śmierć matki, sympatię z filomatami.