Jesteś w:
Bracia Lwie Serce
Jonatan i Karol Lew, to główni bohaterowie książki Astrid Lindgren „Bracia Lwie Serce”. To bracia, którzy nie byli jak większość rodzeństwa dla siebie niemili, ale cechowało ich jedno – te dzieci bardzo się kochały. Miłość jaka kwitła pomiędzy trzynastoletnim Jonatanem i dziesięcioletnim Karolem była wielka, bezwarunkowa. Z każdej karty książki można było wyczytać, wręcz poczuć tę miłość braterską.
Karol był bardzo chory. Był umierający. Jonatan zawsze opiekował się swoim małym braciszkiem. Mimo, że miał tylko trzynaście lat, był zawsze przy nim. Przygotowywał dla niego często napary, które pozwalały Karolowi oddychać, pocieszał go snując opowiadania o Nangiliji. Jonatan miał dopiero trzynaście lat i był dzieckiem, ale postępował nie jak dziecko, ale jak dojrzały mężczyzna. Mógł przecież zostawić swojego brata i bawić się z kolegami, ale dla niego brat był najważniejszy. Miłość braterska nie miała dla Jonatana żadnych ograniczeń. W chwili kiedy w domu, w którym mieszkali wybuchł pożar, Jonatan rzucił się bez namysłu, by ratować swojego Sucharka, jak nazywał Karola. Wziął go na plecy, a kiedy się okazało, że nie mają jak wyjść z domu, nie wahał się skoczyć z okna trzeciego piętra. Ratując swojego brata poświęcił swoje życie.
Karol również kochał swojego brata. Jonatan był dla niego wszystkim. Był wzorem do naśladowania. Karol bardzo chciał być takim jak Jonatan i dążył wszelkimi siłami, by tak się stało. Karolek miał dopiero dziesięć lat i był zalęknionym, płaczliwym dzieckiem. Jednak miłość jaką żywił do swojego brata sprawiła, że potrafił pokonać swoją słabość.
strona: - 1 - - 2 -
Przykłady postępowania Jonatana i Karola świadczące o braterskiej miłości
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimJonatan i Karol Lew, to główni bohaterowie książki Astrid Lindgren „Bracia Lwie Serce”. To bracia, którzy nie byli jak większość rodzeństwa dla siebie niemili, ale cechowało ich jedno – te dzieci bardzo się kochały. Miłość jaka kwitła pomiędzy trzynastoletnim Jonatanem i dziesięcioletnim Karolem była wielka, bezwarunkowa. Z każdej karty książki można było wyczytać, wręcz poczuć tę miłość braterską.
Karol był bardzo chory. Był umierający. Jonatan zawsze opiekował się swoim małym braciszkiem. Mimo, że miał tylko trzynaście lat, był zawsze przy nim. Przygotowywał dla niego często napary, które pozwalały Karolowi oddychać, pocieszał go snując opowiadania o Nangiliji. Jonatan miał dopiero trzynaście lat i był dzieckiem, ale postępował nie jak dziecko, ale jak dojrzały mężczyzna. Mógł przecież zostawić swojego brata i bawić się z kolegami, ale dla niego brat był najważniejszy. Miłość braterska nie miała dla Jonatana żadnych ograniczeń. W chwili kiedy w domu, w którym mieszkali wybuchł pożar, Jonatan rzucił się bez namysłu, by ratować swojego Sucharka, jak nazywał Karola. Wziął go na plecy, a kiedy się okazało, że nie mają jak wyjść z domu, nie wahał się skoczyć z okna trzeciego piętra. Ratując swojego brata poświęcił swoje życie.
Karol również kochał swojego brata. Jonatan był dla niego wszystkim. Był wzorem do naśladowania. Karol bardzo chciał być takim jak Jonatan i dążył wszelkimi siłami, by tak się stało. Karolek miał dopiero dziesięć lat i był zalęknionym, płaczliwym dzieckiem. Jednak miłość jaką żywił do swojego brata sprawiła, że potrafił pokonać swoją słabość.
strona: - 1 - - 2 -