Jesteś w: Medaliony

„Medaliony” – język i styl

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

Język Nałkowskiej w „Medalionach” jest specyficzny i odbiega od dotychczas stosowanych przez autorkę. W opowiadaniach ogranicza rolę komentarza, często oddając głos zwykłym ludziom – świadkom zbrodniczych praktyk hitlerowskich. Są to prości ludzie, dlatego język i styl jakim się posługują jest prosty. Są oni pełni spokoju, mówią rzeczowo i konkretnie o sprawach, jaki były ich udziałem.

Inny styl towarzyszy odautorskim uogólnieniom narratorki. Opisy, dzięki którym konkretyzuje tło lub urealnia zdarzenia ukazane zostają w sposób prosty i ograniczone do najistotniejszych elementów. Splata się on z trzymanym na uwięzi oskarżeniem, często niewypowiedzianym. Dzięki różnym sposobom narracji udało się pisarce zmieścić olbrzymią problematykę, scharakteryzować wiele osób. „Prostota stylu Nałkowskiej, prostota konstrukcji fabularnej jest więc tu sprawą wyboru postawy artystycznej i doskonale zorganizowanego warsztatu pisarskiego” [H. Zaworska, „Medaliony” Zofii Nałkowskiej, Warszawa 1975, s. 109].



  Dowiedz się więcej