Jesteś w:
Tango
Sławomir Mrożek w swoich dramatach nawiązuje do twórczości dramatopisarskiej europejskich przedstawicieli teatru absurdu. Są nimi przede wszystkim Samuel Beckett i Eugene Ionesco. Ich obiektem zainteresowania jest jednostka ludzka we współczesny świecie – jej samotność, absurdalność życia a szczególnie absurdalność śmierci.
U Mrożka śmierć bohaterów bardzo często jest nienaturalna. Życie człowieka kończy zabójstwo. Jest to ostateczna śmierć biologiczna ale wynika ze zmiany układów społecznych i relacji między ludźmi. Układy te pisarz rozpatruje na mikrospołecznościach – w „Tangu” mikrospołecznością jest rodzina złożona z trzech pokoleń.
Artur ginie w momencie, gdy udało mu się sformułować ideę, która ma nadać sens jego dalszej egzystencji. Jest to absurdalna śmierć młodego człowieka. Zmiana układów między bohaterami sztuki powoduje, że władzę przejmuje Edek.
Teatr absurdu interpretuje świat i człowieka funkcjonującego w nim poprzez bezwzględne i bezsensowne prawa natury. Śmierć człowieka jest ostatecznym kresem. Jego jednostkowe życie jest niepotrzebne – kończy się często na skutek ingerencji w nie innych osób. Takie przedstawienie ludzkiego losu i jego zakończenia sprowadza relacje społeczne do absurdu.
Mrożek a teatr absurdu
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimSławomir Mrożek w swoich dramatach nawiązuje do twórczości dramatopisarskiej europejskich przedstawicieli teatru absurdu. Są nimi przede wszystkim Samuel Beckett i Eugene Ionesco. Ich obiektem zainteresowania jest jednostka ludzka we współczesny świecie – jej samotność, absurdalność życia a szczególnie absurdalność śmierci.
U Mrożka śmierć bohaterów bardzo często jest nienaturalna. Życie człowieka kończy zabójstwo. Jest to ostateczna śmierć biologiczna ale wynika ze zmiany układów społecznych i relacji między ludźmi. Układy te pisarz rozpatruje na mikrospołecznościach – w „Tangu” mikrospołecznością jest rodzina złożona z trzech pokoleń.
Artur ginie w momencie, gdy udało mu się sformułować ideę, która ma nadać sens jego dalszej egzystencji. Jest to absurdalna śmierć młodego człowieka. Zmiana układów między bohaterami sztuki powoduje, że władzę przejmuje Edek.
Teatr absurdu interpretuje świat i człowieka funkcjonującego w nim poprzez bezwzględne i bezsensowne prawa natury. Śmierć człowieka jest ostatecznym kresem. Jego jednostkowe życie jest niepotrzebne – kończy się często na skutek ingerencji w nie innych osób. Takie przedstawienie ludzkiego losu i jego zakończenia sprowadza relacje społeczne do absurdu.