Jesteś w:
Tango
Sztuka Sławomira Mrożka „Tango” została napisana w 1964 roku. Ponieważ rzecz dzieje się współcześnie, można przyjąć, że jest to czas jej akcji. Autor jednak nadaje temu czasowi charakter uniwersalny. Bohaterka dramatu, Eleonora przypomina sobie, że jej syn urodził się w tysiąc dziewięćset trzydziestym lub w tysiąc dziewięćset czterdziestym roku. Wiadomo, że Artur ma dwadzieścia pięć lat, więc rzecz może dziać się w latach pięćdziesiątych lub sześćdziesiątych.
Akcja sztuki obejmuje dwie doby. Rozgrywa się w mieszkaniu Eleonory i Stomila. Jest to prawdopodobnie mieszkanie krakowskie typu mieszczańskiego. Akcja koncentruje się w salonie. Czasami przenosi się do sąsiedniego pokoju / scena, gdy Stomil zamiast zabić Edka gra z nim i z kobietami w karty /.
Wygląd salonu opisany jest dokładnie w didaskaliach. Nagromadzone w nim przedmioty świadczą o upływie czasu, przeszłości, jakiejś tradycji, która rozpadła się. Wszystkie one poniewierają się w nieładzie, co jest dowodem ich bezużyteczności. Dziecinny wózek przypomina o narodzinach a katafalk o śmierci. Bohaterowie sztuki poruszają się między życiem a śmiercią w tym umownym, współczesnym czasie.
W III akcie sztuki salon jest już uporządkowany z powodu ślubu Artura. Ta ceremonia ma przywrócić dawne formy. Jest to jednak ład sztuczny, który ma charakter eksperymentu.
„Tango” - czas i miejsce akcji
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimSztuka Sławomira Mrożka „Tango” została napisana w 1964 roku. Ponieważ rzecz dzieje się współcześnie, można przyjąć, że jest to czas jej akcji. Autor jednak nadaje temu czasowi charakter uniwersalny. Bohaterka dramatu, Eleonora przypomina sobie, że jej syn urodził się w tysiąc dziewięćset trzydziestym lub w tysiąc dziewięćset czterdziestym roku. Wiadomo, że Artur ma dwadzieścia pięć lat, więc rzecz może dziać się w latach pięćdziesiątych lub sześćdziesiątych.
Akcja sztuki obejmuje dwie doby. Rozgrywa się w mieszkaniu Eleonory i Stomila. Jest to prawdopodobnie mieszkanie krakowskie typu mieszczańskiego. Akcja koncentruje się w salonie. Czasami przenosi się do sąsiedniego pokoju / scena, gdy Stomil zamiast zabić Edka gra z nim i z kobietami w karty /.
Wygląd salonu opisany jest dokładnie w didaskaliach. Nagromadzone w nim przedmioty świadczą o upływie czasu, przeszłości, jakiejś tradycji, która rozpadła się. Wszystkie one poniewierają się w nieładzie, co jest dowodem ich bezużyteczności. Dziecinny wózek przypomina o narodzinach a katafalk o śmierci. Bohaterowie sztuki poruszają się między życiem a śmiercią w tym umownym, współczesnym czasie.
W III akcie sztuki salon jest już uporządkowany z powodu ślubu Artura. Ta ceremonia ma przywrócić dawne formy. Jest to jednak ład sztuczny, który ma charakter eksperymentu.