Jesteś w:
Nie-Boska komedia
„Nie-Boska komedia” Zygmunta Krasińskiego często uważana jest za klasyczny dramat romantyczny. Autor zrezygnował z zachowania trzech jedności miejsca czasu i akcji, korzystał z innych gatunków literackich / synkretyzm rodzajowy i gatunkowy /, wykreował głównego bohatera na bohatera romantycznego, wprowadzi sceny zbiorowe, świat realny pomieszał ze światem fantastycznym i zamknął swój dramat otwartym zakończeniem.
W polskim dramacie romantycznym / polistopadowym / charakterystyczne jest nawiązanie do tematyki narodowej. Krasiński przedstawia to w formie konfliktu między klasami społecznymi, który prowadzi do rewolucji.
Metafizyka tego utworu zaczyna się od romantycznego klimatu pełnego ciemności, mgieł, pięknych krajobrazów i tajemniczych zjaw, które mają wpływ na losy bohaterów. Akcja przeważnie toczy się wieczorem lub w nocy. Towarzyszy temu napięcie, strach lub wręcz uczucie grozy. W tych okolicznościach rozgrywa się psychomachia – walka sił dobra z siłami zła o duszę głównego bohatera. By sprawę skomplikować, miesza się tu ze sobą sacrum i profanum, w czym bohaterowie gubią się. Uwieńczeniem dramatu jest scena końcowa, gdy wizja Chrystusa przypomina wodzom rewolucji o obecności Boga. Śmierć Pankracego w obliczu tej wizji udowadnia słabość człowieka wobec siły Stwórcy.
„Nie-Boska komedia” jako dramat romantyczny i metafizyczny
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim„Nie-Boska komedia” Zygmunta Krasińskiego często uważana jest za klasyczny dramat romantyczny. Autor zrezygnował z zachowania trzech jedności miejsca czasu i akcji, korzystał z innych gatunków literackich / synkretyzm rodzajowy i gatunkowy /, wykreował głównego bohatera na bohatera romantycznego, wprowadzi sceny zbiorowe, świat realny pomieszał ze światem fantastycznym i zamknął swój dramat otwartym zakończeniem.
W polskim dramacie romantycznym / polistopadowym / charakterystyczne jest nawiązanie do tematyki narodowej. Krasiński przedstawia to w formie konfliktu między klasami społecznymi, który prowadzi do rewolucji.
Metafizyka tego utworu zaczyna się od romantycznego klimatu pełnego ciemności, mgieł, pięknych krajobrazów i tajemniczych zjaw, które mają wpływ na losy bohaterów. Akcja przeważnie toczy się wieczorem lub w nocy. Towarzyszy temu napięcie, strach lub wręcz uczucie grozy. W tych okolicznościach rozgrywa się psychomachia – walka sił dobra z siłami zła o duszę głównego bohatera. By sprawę skomplikować, miesza się tu ze sobą sacrum i profanum, w czym bohaterowie gubią się. Uwieńczeniem dramatu jest scena końcowa, gdy wizja Chrystusa przypomina wodzom rewolucji o obecności Boga. Śmierć Pankracego w obliczu tej wizji udowadnia słabość człowieka wobec siły Stwórcy.