Jesteś w:
Nie-Boska komedia
Główny bohater dramatu Zygmunta Krasińskiego „Nie-Boska komedia”, hrabia Henryk oprócz tego, że jest arystokratą jest również poetą. Postrzega on siebie i poezję na sposób romantyczny. Uważa, że talent poetycki jest darem Boga. Ktoś, kto został obdarzony takim darem pozostaje w szczególnych relacjach z Bogiem. Dzięki temu ma zdolność głębszego rozumienia rzeczywistości i wnikania w plany boskie – pełni rolę wieszcza.
Tak pojmowana poezja i własna rola powodują, że hrabia Henryk bardzo szybko traci zainteresowanie normalnym, rodzinnym życiem. Wydaje mu się ono zbyt trywialne. Swoją uwagę i myśli poświęca romantycznym wizjom / Dziewica, Sława, Eden /. Jego żona Maria nie jest w stanie zwrócić uwagi Męża na siebie i dziecko. Sądzi, że powinna myśleć tak jak on. Wydaje jej się, że tylko dzięki poezji odzyska miłość Męża. Błaga Boga, by ich syn był poetą.
Świat romantycznych fantazji doprowadza do nieszczęścia w rodzinie hrabiego Henryka. Maria dostaje obłędu i umiera. Ich syn Orcio jest chorowitym, wątłym dzieckiem, które wyrasta w niezdrowej atmosferze. W samotności oddaje się jakimś ponurym rozmyślaniom i marzeniom. Widuje też ducha matki, z którym rozmawia. Wreszcie traci wzrok, co pogarsza jego stan.
Romantyczna wizja sławy skłania hrabiego Henryka do walki z rewolucją. W sytuacji, jaka zaistniał walka ta wydaje się bezsensowna. Hrabia Henryk zostaje mianowany przez Arcybiskupa przywódcą obozu arystokratów ale w tym obozie nie ma już ducha walki. Arystokraci uchylają się przed zbrojnym wystąpieniem i chcą pertraktować z przeciwnikiem. Hrabiemu Henrykowi duma i wizja sławy nie pozwalają na ustępstwa. Niestety, traci autorytet w swoim obozie. Jego działania zmierzają do klęski, podczas gdy inni chcą ratować swoje życie.
Główny bohater dramatu rzeczywiście ponosi klęskę. Najpierw, od przypadkowej kuli ginie jego syn. Później on sam decyduje się na samobójczą śmierć. Woli zginąć w ten sposób niż skończyć jak inni arystokraci na gilotynie. Tym czynem zyskuje przynajmniej szacunek Pankracego. Rzucając się z murów hrabia Henryk przeklina poezję i siebie.
Krasiński w swoim dramacie przedstawia typowo romantyczną koncepcję poezji jako zbiór szkodliwych, nieprzystających do rzeczywistości fantazji.
Rola poety i poezji w „Nie-Boskiej komedii”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimGłówny bohater dramatu Zygmunta Krasińskiego „Nie-Boska komedia”, hrabia Henryk oprócz tego, że jest arystokratą jest również poetą. Postrzega on siebie i poezję na sposób romantyczny. Uważa, że talent poetycki jest darem Boga. Ktoś, kto został obdarzony takim darem pozostaje w szczególnych relacjach z Bogiem. Dzięki temu ma zdolność głębszego rozumienia rzeczywistości i wnikania w plany boskie – pełni rolę wieszcza.
Tak pojmowana poezja i własna rola powodują, że hrabia Henryk bardzo szybko traci zainteresowanie normalnym, rodzinnym życiem. Wydaje mu się ono zbyt trywialne. Swoją uwagę i myśli poświęca romantycznym wizjom / Dziewica, Sława, Eden /. Jego żona Maria nie jest w stanie zwrócić uwagi Męża na siebie i dziecko. Sądzi, że powinna myśleć tak jak on. Wydaje jej się, że tylko dzięki poezji odzyska miłość Męża. Błaga Boga, by ich syn był poetą.
Świat romantycznych fantazji doprowadza do nieszczęścia w rodzinie hrabiego Henryka. Maria dostaje obłędu i umiera. Ich syn Orcio jest chorowitym, wątłym dzieckiem, które wyrasta w niezdrowej atmosferze. W samotności oddaje się jakimś ponurym rozmyślaniom i marzeniom. Widuje też ducha matki, z którym rozmawia. Wreszcie traci wzrok, co pogarsza jego stan.
Romantyczna wizja sławy skłania hrabiego Henryka do walki z rewolucją. W sytuacji, jaka zaistniał walka ta wydaje się bezsensowna. Hrabia Henryk zostaje mianowany przez Arcybiskupa przywódcą obozu arystokratów ale w tym obozie nie ma już ducha walki. Arystokraci uchylają się przed zbrojnym wystąpieniem i chcą pertraktować z przeciwnikiem. Hrabiemu Henrykowi duma i wizja sławy nie pozwalają na ustępstwa. Niestety, traci autorytet w swoim obozie. Jego działania zmierzają do klęski, podczas gdy inni chcą ratować swoje życie.
Główny bohater dramatu rzeczywiście ponosi klęskę. Najpierw, od przypadkowej kuli ginie jego syn. Później on sam decyduje się na samobójczą śmierć. Woli zginąć w ten sposób niż skończyć jak inni arystokraci na gilotynie. Tym czynem zyskuje przynajmniej szacunek Pankracego. Rzucając się z murów hrabia Henryk przeklina poezję i siebie.
Krasiński w swoim dramacie przedstawia typowo romantyczną koncepcję poezji jako zbiór szkodliwych, nieprzystających do rzeczywistości fantazji.