Jesteś w:
Konrad Wallenrod
Halban jest starym Litwinem. W młodości, podobnie jak Konrad został porwany przez Niemców. W Zakonie Krzyżackim spełniał rolę sługi i tłumacza. Bardzo tęsknił za ojczyzną. Swoje uczucia wyrażał w pieśniach śpiewanych w ojczystym języku. Gdy na zamku pojawił się chłopiec uprowadzony z Litwy, Halban zajął się wychowywaniem go. Opowiadał mu o rodzinnym kraju, uczył pieśni, wpajał miłość do ojczyzny i nienawiść do Niemców. Widział w nim przyszłego mściciela, który zniszczy potęgę Zakonu – do takiej roli postanowił przygotować go.
Halban jest świetnym psychologiem. Zna potęgę słowa i potęgę pieśni. Potrafi wpływać na emocje odbiorców. Towarzyszy nieustannie Konradowi, by kontrolować jego stan ducha. Rozpala w nim uczucia patriotyczne. Pilnuje przy tym, by przedwcześnie nie zdradził się jakimś słowem. W czasie pierwszej bitwy Niemców z Litwinami, w której chłopiec bierze udział, przechodzi wraz z nim na stronę Litwinów. Jest później obecny przy ślubie Waltera Alfa z Aldoną, córką Kiejstuta. Wraz z nim porzuca Litwę, by wypełnił się akt zemsty, który ma ocalić ich kraj. Dzieje się to w momencie, gdy Litwa jest zbyt osłabiona na to, by radzić sobie z naporem państwa zakonnego.
Później widzimy Halbana w Malborku, u boku rycerza, który nazywa się Konrad Wallenrod. Na koniec poematu pojawiają się wyjaśnienia, że Walter Alf przyjął nazwisko zbitego podczas walk w Palestynie hrabiego Wallenroda i pod tym nazwiskiem zjawił się w Malborku. Jego pozycja w zakonie na tyle wzrosła, iż stał się on poważnym kandydatem do funkcji Wielkiego Mistrza Zakonu.
Halban w dalszym ciągu dba o podtrzymywanie emocjonalnego nastawienia Konrada do wyznaczonego mu zadania. Jest kimś w rodzaju „szarej eminencji”, która decyduje o przebiegu najważniejszych zdarzeń. Naciska na Konrada w tych momentach, gdy trzeba podjąć jakieś kroki. Nikt nie podejrzewa Halbana o tak znaczący wpływ. Przez Krzyżaków uważany jest za starego sługę i barda. W tej sytuacji, po druzgocącej klęsce zakonu nie jest oskarżany o zdradę – w
przeciwieństwie do Konrada, który pełnił funkcję Wielkiego Mistrza.
Halban żyje dla jednego celu – dla uratowania Litwy przed zaborczością państwa krzyżackiego. Gdy zadanie to zostało wypełnione, Halban nie zamierza umierać. Chce teraz jako bard sławić imię litewskiego bohatera. Chce też, aby wszyscy dowiedzieli się jakim sposobem Litwa pokonała potęgę Krzyżaków. Towarzyszy Konradowi do samego końca i jest świadkiem śmierci jego i pustelnicy w wieży.
Halban – charakterystyka
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimHalban jest starym Litwinem. W młodości, podobnie jak Konrad został porwany przez Niemców. W Zakonie Krzyżackim spełniał rolę sługi i tłumacza. Bardzo tęsknił za ojczyzną. Swoje uczucia wyrażał w pieśniach śpiewanych w ojczystym języku. Gdy na zamku pojawił się chłopiec uprowadzony z Litwy, Halban zajął się wychowywaniem go. Opowiadał mu o rodzinnym kraju, uczył pieśni, wpajał miłość do ojczyzny i nienawiść do Niemców. Widział w nim przyszłego mściciela, który zniszczy potęgę Zakonu – do takiej roli postanowił przygotować go.
Halban jest świetnym psychologiem. Zna potęgę słowa i potęgę pieśni. Potrafi wpływać na emocje odbiorców. Towarzyszy nieustannie Konradowi, by kontrolować jego stan ducha. Rozpala w nim uczucia patriotyczne. Pilnuje przy tym, by przedwcześnie nie zdradził się jakimś słowem. W czasie pierwszej bitwy Niemców z Litwinami, w której chłopiec bierze udział, przechodzi wraz z nim na stronę Litwinów. Jest później obecny przy ślubie Waltera Alfa z Aldoną, córką Kiejstuta. Wraz z nim porzuca Litwę, by wypełnił się akt zemsty, który ma ocalić ich kraj. Dzieje się to w momencie, gdy Litwa jest zbyt osłabiona na to, by radzić sobie z naporem państwa zakonnego.
Później widzimy Halbana w Malborku, u boku rycerza, który nazywa się Konrad Wallenrod. Na koniec poematu pojawiają się wyjaśnienia, że Walter Alf przyjął nazwisko zbitego podczas walk w Palestynie hrabiego Wallenroda i pod tym nazwiskiem zjawił się w Malborku. Jego pozycja w zakonie na tyle wzrosła, iż stał się on poważnym kandydatem do funkcji Wielkiego Mistrza Zakonu.
Halban w dalszym ciągu dba o podtrzymywanie emocjonalnego nastawienia Konrada do wyznaczonego mu zadania. Jest kimś w rodzaju „szarej eminencji”, która decyduje o przebiegu najważniejszych zdarzeń. Naciska na Konrada w tych momentach, gdy trzeba podjąć jakieś kroki. Nikt nie podejrzewa Halbana o tak znaczący wpływ. Przez Krzyżaków uważany jest za starego sługę i barda. W tej sytuacji, po druzgocącej klęsce zakonu nie jest oskarżany o zdradę – w
przeciwieństwie do Konrada, który pełnił funkcję Wielkiego Mistrza.
Halban żyje dla jednego celu – dla uratowania Litwy przed zaborczością państwa krzyżackiego. Gdy zadanie to zostało wypełnione, Halban nie zamierza umierać. Chce teraz jako bard sławić imię litewskiego bohatera. Chce też, aby wszyscy dowiedzieli się jakim sposobem Litwa pokonała potęgę Krzyżaków. Towarzyszy Konradowi do samego końca i jest świadkiem śmierci jego i pustelnicy w wieży.