Jesteś w:
Syzyfowe prace
„Syzyfowe prace” są powieścią społeczno – obyczajową, a dokładniej środowiskową (charakteryzuje się ona osadzeniem fabuły w konkretnym środowisku regionalnym lub zawodowym). „Syzyfowe prace” są wybitną powieścią obyczajową: nie tylko w tych częściach, które mówią o szkole, ale (nade wszystko) w tych, które mówią o życiu na wsi. Żeromski sam, jak wiadomo, w tym życiu się wychował i środowisko wiejskie, szlachecko – chłopskie, było tym, w którego przedstawieniu dawał najwięcej wrażenia artystycznej pełności.” (Borowy, op. cit.).
Każdy z osiemnastu rozdziałów książki można odczytywać jako zamkniętą całość, która przypomina samodzielny utwór literacki.. Budowa „Syzyfowych prac” jest zatem luźna, fragmentaryczna. Można jednak zauważyć w powieści wyraźne ślady klasycznego podziału na trzy podstawowe elementy budowy (wstęp, rozwinięcie i zakończenie). Wprowadzenie w problematykę powieści stanowi rozdział I i II. Rozdział XVIII, czyli pożegnanie Borowicza z dzieciństwem i młodością, to wyraźne zakończenie utworu. „Żeromski okazał się zatem w tej młodzieńczej, pierwszej powieści tęgim majstrem w literackim rzemiośle, dał opowiadaniu budowę jasną, klarowną, porządkującą materiał fabularny w naturalnej sekwencji chronologicznej, co w efekcie stwarza wrażenie niesłychanej prostoty, uroczej i ujmującej.” (Hutnikiewicz, op. cit.)
Utwór jest pisany językiem rzeczowym. Narrację, nie tylko w partiach dialogowych, nasyca żargon uczniowski. W swojej narracji autor stosuje też słownictwo i frazeologię obcą. Są to przede wszystkim rusycyzmy. Sporą część stanowią też wyrazy wzięte z łaciny. W utworze Żeromskiego dużą rolę pełni też gwara. Wszystko to służy do jak najbardziej realistycznego odtwarzania rzeczywistości.
strona: - 1 - - 2 -
Kompozycja i język Syzyfowych prac
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim„Syzyfowe prace” są powieścią społeczno – obyczajową, a dokładniej środowiskową (charakteryzuje się ona osadzeniem fabuły w konkretnym środowisku regionalnym lub zawodowym). „Syzyfowe prace” są wybitną powieścią obyczajową: nie tylko w tych częściach, które mówią o szkole, ale (nade wszystko) w tych, które mówią o życiu na wsi. Żeromski sam, jak wiadomo, w tym życiu się wychował i środowisko wiejskie, szlachecko – chłopskie, było tym, w którego przedstawieniu dawał najwięcej wrażenia artystycznej pełności.” (Borowy, op. cit.).
Każdy z osiemnastu rozdziałów książki można odczytywać jako zamkniętą całość, która przypomina samodzielny utwór literacki.. Budowa „Syzyfowych prac” jest zatem luźna, fragmentaryczna. Można jednak zauważyć w powieści wyraźne ślady klasycznego podziału na trzy podstawowe elementy budowy (wstęp, rozwinięcie i zakończenie). Wprowadzenie w problematykę powieści stanowi rozdział I i II. Rozdział XVIII, czyli pożegnanie Borowicza z dzieciństwem i młodością, to wyraźne zakończenie utworu. „Żeromski okazał się zatem w tej młodzieńczej, pierwszej powieści tęgim majstrem w literackim rzemiośle, dał opowiadaniu budowę jasną, klarowną, porządkującą materiał fabularny w naturalnej sekwencji chronologicznej, co w efekcie stwarza wrażenie niesłychanej prostoty, uroczej i ujmującej.” (Hutnikiewicz, op. cit.)
Utwór jest pisany językiem rzeczowym. Narrację, nie tylko w partiach dialogowych, nasyca żargon uczniowski. W swojej narracji autor stosuje też słownictwo i frazeologię obcą. Są to przede wszystkim rusycyzmy. Sporą część stanowią też wyrazy wzięte z łaciny. W utworze Żeromskiego dużą rolę pełni też gwara. Wszystko to służy do jak najbardziej realistycznego odtwarzania rzeczywistości.
strona: - 1 - - 2 -