Jesteś w: Potop

Typy narracji w Potopie

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

Sienkiewicz chciał zachować wierność prawdzie historycznej w swych dziełach. Aby zachować dystans do opisywanych zdarzeń pisarz często przywoływał wiadomości będące w społecznym obiegu, wyrażane przez narratora. Zazwyczaj patrzy on na historię, z perspektywy konkretnych bohaterów, wówczas staje się niejako XVII-wiecznym pamiętnikarzem.

Pojawiająca się zobiektywizowana narracja przybiera formę informacji. Narrator trzecioosobowy stojący poza światem przedstawionym rzeczowo przekazuje konkretne informacje, nie dokonuje oceny. Taki typ narracji pojawia się jednak tylko wtedy, gdy narrator ma przekazać jakieś szczegóły czy detale pełniące funkcje czysto informacyjne, na przykład wtedy, gdy wymienia cechy osób biorących udział w jakims zdarzeniu, czy przedmiotów przestrzeni.

Niekiedy pojawiają się wstawki o charakterze kronikarskim. Ma to miejsce wówczas, gdy narrator koncentrując swoja uwagę na datach czy okolicznościach umieszcza także swoją ich ocenę czy interpretację. Ukonkretnia się wówczas sfera przedstawień, są one bardziej wiarygodne.

Narracja o charakterze kronikarskim najczęściej jest w „Potopie” wzbogacona o element staroszlacheckiej gawędy. Komentarz narratora stanowi wówczas albo moralna ocenę zdarzeń czy postaci, albo ich humorystyczne podsumowanie.

Pojawiają się także wypowiedzi o charakterze publicystycznym. „Są to fragmenty eseju historycznego będące swoistymi odautorskimi dywagacjami na temat dziejów”.
strona:   - 1 -  - 2 - 



  Dowiedz się więcej