Jesteś w:
Dżuma
Piędziesięcioletni mężczyzna „długi i chudy”. Nieszczęśliwy w życiu prywatnym. Ożenił się z wielkiej miłości, bardzo młodo. Żona nie potrafiła dłużej z nim być, nie zwracał na nią uwagi. Opuściła go dla innego mężczyzny. Nigdy nie oskarżał żony. Wyrzucał sobie, że nie potrafił znaleźć słów, by ją zatrzymać. Dlatego umiejętność wysłowienia się stała się jego obsesją. Codzienność, rutyna zabiła uczucie. A gdy nie ma nawet przyjaźni to koniec. Bywa, że przyjaźń jest trwalsza niż miłość.
Grand jest pracownikiem merostwa, jest zwykłym urzędnikiem. Bardzo sumiennym, pracowitym. Długo pracuje i nie awansuje. Także dlatego żona go opuściła – on nie umie prosić, to byłoby niegodne. Ma ogromne poczucie własnej godności. Nie umie rozpychać się łokciami. Ma kręgosłup nie do zgięcia. W czasie dżumy prowadzi statystykę. Widzi w tym sens. On nie potrzebuje wielkich czynów. Pochwała małych uczynków. Ma „czcigodną mowę” – przez cały czas pisze jedno zdanie swojej książki, ciągle je poprawia: „W piękny poranek majowy wytworna amazonka, siedząc na wspaniałej kasztance, jechała kwitnącymi alejami Lasku Bulońskiego” – to wersja podstawowa. Wierzy, że napisze wspaniałą książkę. To jego wielkie marzenie. Nie zastanawia się nad tym, kiedy. Kiedyś. Chodzi o sam fakt pisania. To ucieczka od zarazy. A ta nie ima się takich ludzi. Kiedy choruje na dżumę i jest pewien śmierci, każe doktorowi spalić swoje bruliony, zawierające niezliczone warianty pierwszego zdania. Z dżumy wyszedł obronną ręką, pokonał ją, jest ponad nią. Pogardza nią. Jest bardzo szlachetny, ma czyste serce. Jest dobry, skromny, nieefektowny. Po wyjściu z dżumy powraca do swojej pasji.
Józef Grand - charakterystyka
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimPiędziesięcioletni mężczyzna „długi i chudy”. Nieszczęśliwy w życiu prywatnym. Ożenił się z wielkiej miłości, bardzo młodo. Żona nie potrafiła dłużej z nim być, nie zwracał na nią uwagi. Opuściła go dla innego mężczyzny. Nigdy nie oskarżał żony. Wyrzucał sobie, że nie potrafił znaleźć słów, by ją zatrzymać. Dlatego umiejętność wysłowienia się stała się jego obsesją. Codzienność, rutyna zabiła uczucie. A gdy nie ma nawet przyjaźni to koniec. Bywa, że przyjaźń jest trwalsza niż miłość.
Grand jest pracownikiem merostwa, jest zwykłym urzędnikiem. Bardzo sumiennym, pracowitym. Długo pracuje i nie awansuje. Także dlatego żona go opuściła – on nie umie prosić, to byłoby niegodne. Ma ogromne poczucie własnej godności. Nie umie rozpychać się łokciami. Ma kręgosłup nie do zgięcia. W czasie dżumy prowadzi statystykę. Widzi w tym sens. On nie potrzebuje wielkich czynów. Pochwała małych uczynków. Ma „czcigodną mowę” – przez cały czas pisze jedno zdanie swojej książki, ciągle je poprawia: „W piękny poranek majowy wytworna amazonka, siedząc na wspaniałej kasztance, jechała kwitnącymi alejami Lasku Bulońskiego” – to wersja podstawowa. Wierzy, że napisze wspaniałą książkę. To jego wielkie marzenie. Nie zastanawia się nad tym, kiedy. Kiedyś. Chodzi o sam fakt pisania. To ucieczka od zarazy. A ta nie ima się takich ludzi. Kiedy choruje na dżumę i jest pewien śmierci, każe doktorowi spalić swoje bruliony, zawierające niezliczone warianty pierwszego zdania. Z dżumy wyszedł obronną ręką, pokonał ją, jest ponad nią. Pogardza nią. Jest bardzo szlachetny, ma czyste serce. Jest dobry, skromny, nieefektowny. Po wyjściu z dżumy powraca do swojej pasji.