Jesteś w:
Dżuma
Ojciec Paneloux
„Uczony i wojujący jezuita”. W czasie epidemii zdobywa rozgłos swoimi kazaniami, wygłasza je „mocnym i namiętnym głosem”. Zarazę uważa za zasłużoną karę za grzechy, podkreśla też jej moc oczyszczającą: „Ta plaga, która was zabija, uszlachetnia was i wskazuje drogę”. W tym względzie jest przeciwnikiem Rieux i Tarrou: w pewien sposób akceptuje zarazę, wierzy, że jej doświadczenie przybliży mieszkańców do Boga. Jednak pomaga w walce z dżumą, wstępuje do ochotniczych oddziałów sanitarnych. W jednym z ostatnich kazań mówi o zaufaniu i miłości do Boga, która w tych warunkach jest miłościa trudną. Choruje na dżumę, jakby chciał ją przejść, jednocześnie odmawia przyjęcia pomocy lekarskiej, bo życie powinno bez reszty i do końca znajdować się w ręku Boga. Walczy ze śmiercią. Wiara nie zwalnia go z walki. Umiera jednak. Jak wszyscy, w szpitalu, z krucyfiksem w dłoni.
Cottard
Dr Rieux poznaje go podczas wizyty lekarskiej, próbował popełnić samobójstwo. Ma na sumieniu jakieś grzechy, obawia się policji, która może wsadzić go do więzienia. Jego stosunek do Rieux i Tarrou to mieszanina uniżoności i podejrzliwości. Jest jedynym człowiekiem w mieście, który cieszy się z zarazy: władze są zbyt zajęte, mają ważniejsze sprawy niż on. Chwilowo nic mu nie grozi. Nie traci jednak czasu, przemyca do odciętego miasta papierosy i alkohol. Kontaktuje też Ramberta ze swoimi znajomymi przemytnikami. Mogą oni pomóc dziennikarzowi w ucieczce z miasta. Obnosi się ze swoim zadowoleniem „dobrze mi z dżumą”, skwapliwie godzi się na zagrożenie. Po otwarciu miasta wpada w popłoch, władze znów mogą się nim zainteresować. Przerażony wszczyna strzelaninę z okien swojego domu. Łapie go policja.
Cottard, Ojciec Paneloux - opis postaci
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimOjciec Paneloux
„Uczony i wojujący jezuita”. W czasie epidemii zdobywa rozgłos swoimi kazaniami, wygłasza je „mocnym i namiętnym głosem”. Zarazę uważa za zasłużoną karę za grzechy, podkreśla też jej moc oczyszczającą: „Ta plaga, która was zabija, uszlachetnia was i wskazuje drogę”. W tym względzie jest przeciwnikiem Rieux i Tarrou: w pewien sposób akceptuje zarazę, wierzy, że jej doświadczenie przybliży mieszkańców do Boga. Jednak pomaga w walce z dżumą, wstępuje do ochotniczych oddziałów sanitarnych. W jednym z ostatnich kazań mówi o zaufaniu i miłości do Boga, która w tych warunkach jest miłościa trudną. Choruje na dżumę, jakby chciał ją przejść, jednocześnie odmawia przyjęcia pomocy lekarskiej, bo życie powinno bez reszty i do końca znajdować się w ręku Boga. Walczy ze śmiercią. Wiara nie zwalnia go z walki. Umiera jednak. Jak wszyscy, w szpitalu, z krucyfiksem w dłoni.
Cottard
Dr Rieux poznaje go podczas wizyty lekarskiej, próbował popełnić samobójstwo. Ma na sumieniu jakieś grzechy, obawia się policji, która może wsadzić go do więzienia. Jego stosunek do Rieux i Tarrou to mieszanina uniżoności i podejrzliwości. Jest jedynym człowiekiem w mieście, który cieszy się z zarazy: władze są zbyt zajęte, mają ważniejsze sprawy niż on. Chwilowo nic mu nie grozi. Nie traci jednak czasu, przemyca do odciętego miasta papierosy i alkohol. Kontaktuje też Ramberta ze swoimi znajomymi przemytnikami. Mogą oni pomóc dziennikarzowi w ucieczce z miasta. Obnosi się ze swoim zadowoleniem „dobrze mi z dżumą”, skwapliwie godzi się na zagrożenie. Po otwarciu miasta wpada w popłoch, władze znów mogą się nim zainteresować. Przerażony wszczyna strzelaninę z okien swojego domu. Łapie go policja.